Dossier Clinton

Actueel

Transcriptie van Clintons verhoor voor de Grand Jury (17 aug. 1998). Ook als zip-bestand te downloaden.

Starr Report

Clintons reactie op het Starr Report

Clintons tweede reactie op het Starr Report

Monica Lewinsky

Linda Tripp

Paula Jones

ONDANKS HET UNANIEME verzet van de Democratische leden in de juridische commissie van het Huis van Afgevaardigden heeft de Republikeinse meerderheid besloten een formeel onderzoek te openen dat kan uitmonden in impeachment van president Clinton. Impeachment is in feite een beargumenteerd voorstel tot afzetting van de president dat ter beslissing aan de Senaat wordt voorgelegd.

Het besluit van de commissie moet nog door het voltallige Huis worden goedgekeurd alvorens aan het onderzoek, hoorzittingen inbegrepen, kan worden begonnen. Maar die goedkeuring is, gezien de Republikeinse meerderheid in het Huis, een formaliteit. Van belang is wel hoeveel Democraten zich in de plenaire vergadering vóór het onderzoek zullen uitspreken. Er was destijds een ruime meerderheid in de Democratische fractie vóór publicatie van het Starr-rapport. Maar als gevolg van de botheid waarmee de Republikeinen ieder Democratisch voorstel over de te volgen procedure hebben afgewezen, zijn de Democraten minder meegaand geworden. Impeachment van Clinton met steun van een meerderheid in de Republikeinse èn een meerderheid in de Democratische fractie van het Huis lijkt vrijwel onhaalbaar geworden. De politieke lading van de procedure neemt daardoor alleen maar toe.

Ondanks alle menings- en accentverschillen is in Washington een zekere gewenning ingetreden. Partijen hebben hun posities ingenomen en zijn gereed voor de confrontatie. Het presidentiële kamp heeft er geen misverstand over laten bestaan dat Clinton terugvecht. De wapens, het Starr-rapport met zijn duizenden bladzijden tellende aanhangsels en het offensieve verweer van het Witte Huis, zijn aan het volk getoond. De Republikeinen hebben nu het eerste schot gelost. De indruk ontstaat van een toernooi waarvoor alle andere activiteiten tijdelijk worden gestopt. Clinton zelf probeert weliswaar de schijn van normaliteit zoveel mogelijk op te houden, maar er komt steeds minder uit zijn handen.

HET JONGSTE VOORBEELD van de impasse in Washington is de besluiteloosheid van de G-7 in de crisis die de wereldeconomie in haar greep houdt. De traditionele aanvoerder van dit gezelschap, de Amerikaanse president, kwam nog wel met een tot de verbeeldingskracht sprekend voorstel om een dam op te werpen tegen verdere uitbreiding van de ellende. Maar het applaus waarmee de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties kortgeleden Clinton nog begroette, bleef achterwege. Zolang het Amerikaanse Congres het Internationale Monetaire Fonds nieuwe middelen onthoudt en de president niet in staat is dat gezelschap van gedachten te doen veranderen, zien andere landen die nog over voldoende reserves beschikken geen bijzondere aanleiding om deze aan te spreken.

Een andere crisis die om een spoedige beslissing vraagt is de Servische furie in Kosovo. Ook hier gaat het in de eerste plaats om geloofwaardigheid. De NAVO, de Veiligheidsraad, de secretaris-generaal van de VN mogen zich met het vraagstuk bezighouden, uiteindelijk kan er geen stap worden gezet zonder instemming van de Amerikaanse president. Niet alleen is de Amerikaanse inzet voorwaarde voor het effect van eventuele luchtaanvallen op Servische posities, maar de diplomatieke context waarin een dergelijke interventie plaatsheeft wordt eveneens bepaald door Washington. Russische dreigementen desnoods naar een staat van Koude Oorlog terug te keren leggen een verantwoordelijkheid op Clinton die hij, politiek verzwakt als hij is, nauwelijks meer kan dragen. Het feit dat zijn Russische ambtgenoot er nog slechter aan toe is, maakt dat de kwade kansen slechts toenemen.

HET AMERIKAANSE Congres opereert inmiddels alsof het vergeten is wat de machtsvraag betekent. De politieke bijziendheid van de Amerikaanse volksvertegenwoordigers, geobsedeerd als zij zijn door de buitenechtelijke escapades van het staatshoofd en de daaraan verbonden verdenking van meineed, heeft tragische vormen aangenomen. Terwijl de wereld schreeuwt om leiderschap zijn de afgevaardigden begonnen aan de verdere sloop van de enige politicus die daarin had kunnen voorzien.