Een huppelende levenslust en een onstuitbaar zelfvertrouwen maakten het album onweerstaanbaar. Met haar uit duizenden herkenbare stem zong Björk, die inmiddels naar Londen verhuisd was, de IJslandse kou en het Britse cynisme kapot.

Ze klonk ontwapenend onschuldig, kinderlijk olijk, intiem teder, grillig en emotioneel in de krachtige uithalen.

Als eigenzinnige IJslandse vrouw bracht Björk een verfrissend geluid in de door Engelse of Amerikaanse mannen gedomineerde pop, niet alleen door het accent waarmee ze "ghettoblaster" als "djettoblaster" uitspreekt en "nourish" als "noerrisj", met een harde IJslandse r in plaats van de rollende Engelse. Haar muziek is origineel. De liedjes zijn toegankelijk door de sterke, pakkende melodieën, van het soort dat je ook in househits hoort.

De invloeden die Björk in haar muziek verwerkt zijn even divers als ongebruikelijk: zo blijkt uit de covers die ze doet van de oude liedjes "Like Someone In Love" en "It"s Oh So Quiet" dat ze houdt van Amerikaanse musicalliedjes van voor de oorlog - in deze liedjes gebruikt ze respectievelijk een harp en een big band met vette blazers. Ook is ze duidelijk dol op weelderige strijkers, die bij haar soms oosters klinken. Ze werkte samen met het strijkkwartet Brodsky Quartet, de Brits-Indiase percussiespeler Talvin Singh en figuren uit de serieuze dance-hoek als Graham Massey, Tricky, Howie B., Mark Bell en Nellee Hooper. Die zorgen voor de ritmes, want daar is Björk slecht in, zoals ze zelf zei in een interview. Hooper, die als producer nauw betrokken was bij Debut en Post, vertelde eens dat Björk kon waarderen dat hij haar aanwijzingen niet te letterlijk opvatte. "Dan zei ze: Ik wil dat dit nummer als Stockhausen klinkt. Toen ik daarop aankwam met een telkens herhaald stukje uit een oude film soundtrack van Quincy Jones, bleek dat precies te zijn wat ze bedoelde."

Lees verder