Aan het begin van het beursfraude-onderzoek ('Operatie Clickfonds') in 1997 voerden opsporingsambtenaren overleg met De Nederlandsche Bank (DNB). Daarvan werden gespreksverslagen gemaakt die de advocaten van verdachten nu willen hebben.

Ze hopen onder meer dat uit de stukken blijkt hoe DNB destijds tegen het Clickfonds aankeek. Ook wordt misschien duidelijk waarom de ene financiële instelling (of persoon) wel en anderen niet vervolgd worden. Ook de rechter-commissaris die het Clickfondsonderzoek leidt, acht de stukken van belang voor de waarheidsvinding en stuurde DNB een uitleveringsbevel. De bank gaf de documenten verzegeld af, maar startte meteen een beklagprocedure. De rechter oordeelde daarop dat de toezichthouder niet per definitie toezichtsinformatie geheim mag houden. Wel erkende hij dat DNB een 'beperkt verschoningsrecht' heeft. Daarover moet echter niet DNB, maar de rechter oordelen, aldus het vonnis. DNB won de rechtszaak alsnog op procedurele gronden omdat de stukken op een verkeerde manier waren opgevraagd. Omdat de documenten via een andere juridische weg alsnog boven water zouden zijn gekomen, bleek dat een puur formeel argument. DNB besloot de dan ook de principiële rechterlijke uitspraak te respecteren en de gespreksverslagen eigener beweging af te geven.