Uitgebracht op DVD door A-video.

Bonus: Highball. Regie: Noah Baumbach. Met: hele cast van Mr. Jealousy (behalve Jean-Baptiste).

Twee films voor prijs van één

Door HANS BEEREKAMP
Nadat Noah Baumbachs debuutfilm Kicking & Screaming (1996) in de Nederlandse bioscoop precies 38 bezoekers had getrokken, lag het voor de hand het vervolg Mr. Jealousy (1997) maar direct op video en dvd uit te brengen.

En ook om klantenbinding te genereren door Baumbachs derde, in zes dagen opgenomen film Highball (1998) als bonus gratis bij te leveren op hetzelfde schijfje. De ruime opslagcapaciteit van een dvd maakt het mogelijk om nu het soort ontdekkingen te doen als op de flipside van een single. Highball is letterlijk een B-film, een program filler, zoals dat heette, toen bioscopen nog twee films voor de prijs van één vertoonden.

Geheel volgens de traditie is Highball geen 'goede' film, maar zit de charme juist in de nederigheid van de onderneming. In feite zijn het drie korte films, over een groep vrienden in New York die drie keer een feest samen vieren: een verjaardagsetentje, een Halloweenparty en een oudejaarsavond. Het is een vaak melig, soms buitengewoon geestig groepsportret van New-Yorkers die graag Europeanen zouden zijn, gespeeld door hetzelfde ensemble dat in Baumbachs eerdere twee films voorkwam, aangevuld met gasten. Zo neemt Eric Stoltz naar de eerste twee feesten de echte Hollywoodsterretjes Ally Sheedy en Rae Dawn Chong mee. De andere gasten spreken Ally Sheedy zenuwachtig bij haar voor- én achternaam aan. Op het derde feest onthult Stoltz dat hij eigenlijk op mannen valt, wat de meeste van zijn vrienden niet verbaast. En regisseur Peter Bogdanovich debiteert op elk feest verbijsterend rake imitaties van bij voorbeeld James Stewart en Alfred Hitchcock. Het begin van Highball, waarin een man en vrouw samen in bed lezen en zich afvragen waarom ze zo weinig Franse kennissen hebben, is de vervolmaking van de hommage aan François Truffaut in Mr. Jealousy, een door muziek uit Jules et Jim begeleide, nauwgezette pastiche van een film met Jean-Pierre Léaud. Stoltz' alibi voor overspel, een bioscoopbezoek, valt door de mand, als hij zegt dat The Man Who Shot Liberty Valance een kleurenfilm was. Zoiets kan alleen een Truffaut- fan of het kind van een filmcriticus verzinnen. Baumbach is beide (zijn moeder is de recensente Georgia Brown). Zijn narcistische tweeluik vormt een soort van huisvlijt-variatie op Woody Allen. Plot en makelij rammelen aan alle kanten, maar vooral Highball is een obscuur juweeltje voor cinefielen, dat veel brutaler uitpakt dan de studentenstrapatsen in Kicking & Screaming. Want wie durft er in Amerika nog een B-film te maken, uit bewondering voor de Nouvelle vague?