In: Pathé Arthouse, Amsterdam;Lantaren/Venster, Rotterdam.

Subversief verhaal braaf gefilmd

Door ANDRÉ WAARDENBURG
De tweede film van de Braziliaanse filmmaker Andrucha Waddington (1970), Eu tu eles, werd aangekocht door Sony Pictures Classics, de arthouse tak van de Amerikaanse studio Columbia, en omgedoopt tot Me You Them.

Sinds Miramax (inmiddels door Disney ingelijfd) liet zien dat ook de wat kunstzinniger films geld in het laatje kunnen brengen, hebben veel grote Amerikaanse 'majors' een afdeling die arthouse-films distribueert. Helaas zijn het vaak wat brave risicoloze films, waar kraak noch smaak aanzit, die de wereld worden ingestuurd.

Op papier is Me You Them echter niet risicoloos, laat staan braaf: na te zijn bevallen van een kind verwekt door een herenboer keert Darlene (Regina Casé) terug naar haar plattelandsdorp waar ze drie mannen om haar heen verzamelt die gezamenlijk onder één dak leven, en schenkt ze ieder van hen een kind.

Wat een zorgeloos pleidooi had kunnen zijn voor alternatieve samenlevingsvormen en een scherpe satire op de dubbele moraal van macho's is door Waddington nogal kleurloos verfilmd. Het verhaal kabbelt lusteloos voort, er is weinig afwisseling in shots - Waddington filmt vooral in totaalshots - en scenariotechnisch is het allemaal wat slapjes in elkaar gestoken. Zo duurt het ontzettend lang voordat de derde man in beeld komt, en eenmaal geïntroduceerd gebeurt er dramatisch gezien weinig met hem.

Terwijl het verhaal potentieel zo subversief is: Darlene trouwt niet uit liefde met haar eerste man maar omdat hij haar een huis belooft. Veel heeft ze ook niet aan hem, want hij is vergroeid met zijn hangmat en meer verknocht aan zijn radio dan aan mensen. Daarna kiest ze mannen uit die voor haar verschillende functies - zorgzaamheid, verhitte passie - vervullen. Waar de mannen nog lijden aan 'ouderwetse' bezitsdrang doet Darlene niet moeilijk over liefde, seks, baren en jaloezie.

Het sterkste van Waddingtons film is dat hij het allemaal zo vanzelfsprekend brengt, alsof het de gewoonste zaak van de wereld betreft. Maar iedereen is al snel zo in slaap gesust dat de scherpe kantjes die aan het verhaal zitten allang niet meer aankomen.