In: 45 theaters

Blanke ballerina leert de hiphop

Door HANS BEEREKAMP
Een van de allereerste beelden in de verrassend grote Amerikaanse hit Save the Last Dance is die van een spoorwegovergang. Wie vertrouwd is met de Amerikaanse pulptradities, weet dan dat hij melodrama kan verwachten over iemand die opgroeit aan de Verkeerde Kant van het Spoor. De tragiek van Sara (Julia Stiles) is dat ze plotseling moet oversteken na de dood van haar moeder. Ze moet gaan wonen bij haar vader, een aan lager wal geraakte jazzmuzikant in Zuid-Chicago; het betekent een voorlopig einde van haar balletambities en ze belandt als enig blank meisje op een volledig zwarte middelbare school.

Hoewel Save the Last Dance, geregisseerd door Thomas Carter (Swing Kids, de Eddie Murphy-film Metro) zich van een nederig idioom bedient - eerder clichédansfilms als Footloose en Flashdance navolgend dan de glitter van Saturday Night Fever of Fame - wordt er niet gemakkelijk heengewalst over de sociale tegenstellingen in het gegeven. Het zou al te makkelijk zijn om het scenario af te doen als een rooskleurig sprookje over een superwitte zwaan, die door de hiphop-inspiratie van haar genereus accepterende zwarte zwanen de balletschoenen weer aantrekt. Sara wordt met de nek aangekeken als ze een affaire begint met Derek (Sean Patrick Thomas), niet alleen door haar vader, maar ook door haar zwarte vriendinnen, die een van de weinige jongens op school, die dokter wil worden, ingepikt zien worden door een white bitch.

Sinds Guess Who's Coming to Dinner? (Stanley Kramer, 1967) heeft Hollywood weinig progressie gemaakt in het presenteren van zwart-wit- liefdeskoppels. Een van de weinige uitzonderingen heette niet toevallig One Night Stand (Mike Figgis, 1997). Het geheim van het succes van Save the Last Dance kan niet zetelen in de nogal povere dansscènes, of in de sterkwaliteit van Stiles. Het moet dus wel de behoefte zijn aan een vanzelfsprekende schildering van de vermenging van subculturen, zoals die op scholen, in disco's en op straat in Amerika en daarbuiten gestalte krijgt. Het gaat niet automatisch, ten koste van onbegrip en misverstanden, maar het gebeurt en het is niet verkeerd. Bovendien, en dat is de kracht van Save the Last Dance, is het perspectief nu evenzeer die van de kleinst mogelijke witte minderheid als dat van de trotse zwarte meerderheid. De melodramatische vorm van het verhaaltje neem je daarbij graag op de koop toe, evenals de zoetige afloop.