NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MAARTEN HUYGEN
De publieke zenders zijn al jaren wereldkampioen zwelgen in alledaags leed, terwijl de commerciële zich concentreren op roem voor gezonde mensen. De publieke volgt avondenlang slachtoffers, terwijl de commerciële allerlei methoden verzint Big Brother, Big Diet, Starmaker, De Bus om mensen die lijken op gewone kijkers een grote aanhang te bezorgen. Merkwaardig dat commerciële zenders leed niet exploiteerbaar vinden want de publieke doen het al jaren met succes. Dokument, Vinger aan de pols, Niets te verliezen en allerlei leed-actualiteiten halen hoge kijkcijfers. Nederland heeft een naam op te houden als WAO-land nummer 1. Maar misschien vinden de commerciële zenders slachtofferexploitatie een slechte omlijsting voor reclame.

De publieke televisie probeert wel de commerciële zenders na te volgen in roem voor de gewone mens. Het is niet altijd even geslaagd. De TV-kapper die gewone gasten ontving, flopte. Het commerciële adoptiekind van de publieke tv, BNN, laat vijf jongeren met zelfgemaakte filmpjes meedoen aan een populariteitswedstrijd. Via internet mag de kijker stemmen. Ik in beeld, ofwel: wie wordt Nederlands kampioen narcisme?

Gregory daalt van hoge gebouwen af, terwijl hij een spandoek met zijn naam uithangt. Tara speelt scènes uit griezelfilms na en Michael probeerde het gebouw van het programma Big Diet binnen te dringen. Grappig vond ik Chiel die Frank Sinatra over metrostations wilde doen schallen. Hij wil het overal gezellig maken, zegt hij. Eerst in Amsterdam, dan in het hele land, dan in de wereld. Zodra zijn plan uitlekte, werd hij door vrijwel alle radiozenders en de lokale tv gebeld voor interviews, terwijl er nog geen noot in een metrostation was gespeeld. ,,Die zenders luisteren allemaal naar elkaar'', concludeerde Chiel die iedereen geduldig te woord stond.

Petra perverteerde het slachtofferidee door bij rijke vrouwen haute couture afdankertjes op te halen voor vrouwen in het minvermogende Rotterdam-West. Als wederdienst voor andervrouws vrijgevigheid moesten de blij gemaakte vrouwen hun nieuwe jurken aantrekken om met Petra naar de Ahoy-hal te gaan waar de muziekzender TMF zijn jaarlijkse prijzenfestijn hield. Het lukte Petra niet om met de vrouwen de Ahoy-hal binnen te komen dus dankte ze hen snel af en ging alleen verder. Daarmee illustreerde ze hoe inhalig en egocentrisch dat idee roem ten koste van alles is.

Camera's van allerlei zenders zoemden als bijen rond het bij tieners zo populaire TMF-muziekfeest van afgelopen vrijdag. Het Journaal bracht er een heel item over. Het beste scoorde Starmaker dat een stel jongeren in het Big Brother-huis heeft opgeleid tot heuse hitmakers. Met deze hit kan Endemol de tijdens dagelijkse uitzendingen van Starmaker opgebouwde roem verzilveren. Binnen een week steeg het liedje Damn I think I love you naar nummer 1 van de Mega Top 100 en de Mega Top 40. Ik verstond zoiets als ,,I love you, me too, yeah we love you''. Professioneler dan het even populaire als valse Big Brother-lied van vroeger.

Gisteren liet Starmaker zien hoe de groep niet de Ahoy-hal binnen kon omdat er volgens de begeleider ,,te veel druk staat op de deuren'' door uitzinnige tieners. Succes is maakbaar. Na het zingen van hun hitje mochten de leden van de groep praten met andere sterren. ,,Wie van jullie speelt de instrumenten?'', vroeg de Brit Ronan Keating, oud-lid van de jongensgroep Boyzone. Niemand dus. Dat moesten ze nog leren. Een selectie uit dit groepje moet overblijven om andere hits te maken. Zoals The Spice Girls.

Hoe tijdelijk succes kan zijn, valt elke maandagavond te zien in Single Luck, een leuke serie over eenmalige successen. Oud geworden kijken voormalige leden van allerlei bandjes terug op vroeger. Gisteren het vroegere Britse Ace dat in 1974 scoorde met How Long. Ze werden beroemd in Amerika maar hun platenmaatschappij ging failliet en ze bleven achter met een reusachtige schuld. Slachtoffer van hun succes.