NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Een moderne monarchie, dat is zoiets als een moderne trekschuit. Toch wilde Felix Rottenberg over modern koningschap debatteren in Het Schaduwkabinet. De ideetjes waren mager. Kamervoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven zei dapper dat de Kamer voortaan zelf een informateur voor een nieuw kabinet zou proberen te benoemen. In plaats van de koningin. Dat mag grondwettelijk. Maar de monarch is juist de permanente onafhankelijke commissie zonder welke de Kamer niet kan.

Pieter Broertjes, hoofdredacteur van De Volkskrant, vond dat de koningin voortaan modern en geëmancipeerd haar eigen mening moet kunnen zeggen. "Werkendeweg" zouden we ontdekken hoe ver ze kan gaan. Prins Willem Alexander heeft de vrijheid aardig uitgetest met zijn opmerking in New York over een Argentijnse briefschrijver die Videla bleek te zijn. De emancipatie van de vorst zal altijd botsen met de emancipatie van zijn volk dat weinig uitspraken duldt. De monarch is als de Nederlandse vlag en die mag ook niet plotseling van kleur verschieten, want iedereen moet zich erin blijven herkennen. Nee, als een vorst wil emanciperen, wordt hij gelijk aan zijn volk en laat hij zijn lot niet bepalen door zijn geboorte. De Oranjes zijn niet de enigen die op hun woorden moeten letten. Alle bazen laveren voorzichtig om de tere consensus niet nodeloos te breken, zelfs Broertjes. Zodra iemand in de maatschappelijke rangen stijgt, wordt hij zwijgzamer en voorzichtiger. Hoe een baas dagelijks geleefd wordt in plaats van zelf te commanderen, is te zien in de dramaserie Beggars and Choosers over een directeur van een Amerikaans televisiestation. Elke ochtend wordt hij verrast door roddelbladen, slechte of goede kijkcijfers, rechtszaken, onderzoeken, intriganten, scenaristen en diva's die hevig op de televisie willen verschijnen. En niet te vergeten door zijn eigen baas, de rijke eigenaar van het tv-station. Die is weer in een rechtsprocedure verwikkeld met zijn vrouw over de eigendom van het station. Nee, net zo min als de koning is de baas nog de baas. Aan alle kanten ingeperkt door rechten, procedures en intriges. In Hollywood- jargon zijn de tv-makers de beggars die zich uitsloven om door de leiding van de tv-zenders, de choosers, te worden aangenomen maar de etiketten kunnen soms net zo goed worden omgekeerd. TV-directeur Malone is vaak beggar. Zelfs zijn eigen parkeerplaats werd voor invaliden gereserveerd. Hier wordt op hilarische wijze afgerekend met de mythe dat tv-stations oncontroleerbaar grote macht zouden hebben. Prachtige satire op tv maken in Hollywood. De grote Amerikaanse tv- stations zijn op hun retour en verliezen kijkcijfers. De zoon van de directeur kijkt geen tv maar zit aan een computerspelletje of chat onder het mom van huiswerk. Dit soort zelfrelativerende humor vind je zelden op de Nederlandse televisie. Humoristische scenaristen hebben de neiging zodanig te overdrijven dat het geheel niet meer herkenbaar is. Dramaschrijfster Maria Goos heeft dat niveau wel bereikt in haar serie over de bankiersfamilie in Oud Geld. Die lichte toon werd ook getroffen door scenariste Mieke de Jong in de film Ochtendzwemmers, waar de dagelijkse bezoekers van een zwembad in allerlei grappige intriges verwikkeld raken. Jammer dat zondagavond bijna alle mooie dingen op een kluitje komen. Arjan Ederveen presenteerde een lumineus idee, een musical over Nina Brink. Helaas was het een persiflage op het maken van zo'n musical, niet de voorstelling zelf. Ik bleef watertandend en teleurgesteld achter, want het liet zien hoe geweldig zo'n musical zou kunnen zijn met Jasperina de Jong in de rol van Nina Brink. "She talks like a machine gun", commentarieerde een Britse regisseur. Wat let Endemol nog? Nu de beurs langzaam instort, is het publiek er helemaal voor in. Populaire humor loopt een beetje achter de feiten aan. Honderden miljoenen heeft ze verdiend maar de baas is ze er niet mee geworden.