Op huurvideo uitgebracht door Columbia TriStar Home Video

Vrolijk richting vergetelheid

Door DANA LINSSEN
Voor de vijf vrienden in Human Traffic is het weekend een ruimteschip waarin je 48 uur lang los van de aarde kunt zweven. Los van alle dagelijkse beslommeringen, die voor de adolescenten in Justin Kerrigans debuutfilm vooral bestaan uit armzalige baantjes om de drank en de drugs te bekostigen die datzelfde weekend in een roes voorbij moeten laten vliegen.

"The weekend has landed", roept Jip, de spil van het vriendengroepje uit het Welshe Cardiff en dan zit er nog maar één ding op: volkomen uit je dak gaan richting vergetelheid. 'Naar de klote', zoals de Nederlandse film over de drugs en clubcultuur heette. Maar anders dan die film en bijvoorbeeld het Schotse Trainspotting, waarmee het wel veel van zijn visuele flair gemeen heeft, is Human Traffic veel milder en welwillender ten aanzien van zijn hoofdpersonen. Er wordt geslikt en gesnoven bij het leven, maar dat hoeven de hoofdpersonen niet met al teveel dood en verderf te bekopen.

Dat zou te maken kunnen hebben met het feit dat regisseur Kerrigan (1974) een scene portretteerde die hij zelf van nabij kende. Zijn eerste lange speelfilm lijkt tamelijk autobiografisch, ook door z'n soms semi- documentaire stijl. De enige boodschap van Human Traffic is een bescheiden pleidooi voor sympathie voor z'n hoofdpersonen. Ze gaan wel 'naar de klote', maar slechts voor even. Daarna worden ze doorgaans verantwoordelijke burgers.

Met een veelheid aan stilistische middelen (die het nooit helemaal halen bij onvermijdelijk ijkpunt Trainspotting) weet Kerrigan een sfeer te creëren die elke jongvolwassene moet hebben gekend (en zal aanspreken): het gevoel met z'n allen tegen de wereld te zijn, vol onoprechte volwassenen, voor het gemak vergetend dat al die imagebuilding waar ze zelf aan doen even nep is. Onder de grappen die dat ontmaskeren, schuilt altijd een beetje verdriet om het voorbijgaan van de jeugd.