In: Het Ketelhuis, Amsterdam; Lantaren/Venster, Rotterdam; Springhaver, Utrecht

Bitterzoete komedierond het kerstdessert

Door HANS BEEREKAMP
Wat doen we met moeder met de feestdagen? heette een boekje van Harriët Freezer uit de jaren zeventig. Een komedie rond dat thema, vernoemd naar het traditionele dessert van de Franse kerstdis, lijkt geen aanlokkelijk vooruitzicht, zeker niet wanneer Danièle Thompson, als scenarioschrijfster de koningin van de blijspeltraditie in de Franse cinema, er haar late regiedebuut mee maakt.

La bûche blijkt echter erg mee te vallen, vooral omdat het meer een bitterzoete, vaak opvallend ingetogen zedenschets is geworden dan een lawaaiige komedie vol doldwaze verwikkelingen.

Een belangrijke troef van Thompsons film vormen de sterke acteurs, vertegenwoordigers van verschillende generaties. Françoise Fabian is de moeder, die vlak voor kerst haar minnaar, tweede violist van een omroeporkest, moet begraven. Reuze onhandig, die timing, want de oudste dochter (Emmanuelle Béart) had zich veel voorgesteld van het familiediner op kerstavond. Zelfs de brommerige vader (Claude Rich), die een huishouden deelt met de nog steeds niet getrouwde middelste dochter (Sabine Azéma) zou zijn opwachting maken. En dan is er de benjamin (Charlotte Gainsbourg), een zich per motorfiets door Parijs verplaatsende informatica-expert, die al helemaal niets van familie moet hebben.

Rond deze personages, de huurder van pa en de getrouwde minnaar van de middelste zus ontspint zich een geraffineerd spel met familiegeheimen, bekentenissen over misstappen van lang geleden, ontluikende liefdes en nieuwe allianties. Béart blijft zitten met haar kerststammetjesgebak, waar Gainsbourg altijd al van moest kotsen.

La bûche mist de humane allure die wijlen Claude Sautet aan zo'n gegeven had kunnen verlenen, maar het resultaat komt dichter bij de discrete kwaliteit van de door Thompson geschreven relatiekomedie Cousin, cousine dan bij de kluchten die ze ooit voor haar regisserende vader Gérard Oury (en Louis de Funès) bedacht. Azéma die in Russisch kostuum Otsji tsjorny zingt is net iets te veel van het goede, maar vooral de kribbige Rich en de egocentrische Fabian zijn een plezier om naar te kijken.