Daniel Auteuil

In een reeks profielen van hedendaagse filmsterren deze week de Franse acteur Daniel Auteuil, die nu in 'La Veuve de Saint-Pierre' een legerkapitein speelt.

Door BIANCA STIGTER

In een interview met een Engelse krant beschreef de Franse acteur Daniel Auteuil zijn gezicht als een schilderij van Picasso. "Het is volkomen asymmetrisch, wat wel een probleem was toen ik jong was. Maar sindsdien heb ik geleerd gebruik te maken van het feit dat ik twee gezichten heb." Hij heeft er nog wel meer. Het spannende van Auteuil is dat van zijn gezicht zo weinig te lezen kan zijn, en dat terwijl het op het eerst gezicht zo uitgesproken is. De Franse acteur, die pas op latere leeftijd voor romantische hoofdrollen werd gevraagd, beschikt over een forse haakneus, twee grote, diepliggende ogen, gewelfde lippen en een parmantige kin. Misschien worden zulke dingen pas indrukwekkend als ze hebben kunnen rijpen. De rimpels kunnen elk verleden suggereren. Auteuil is een echte, Franse, man die markies de Sade teder kan maken en een arme boer sadistisch.

Zijn roem heeft Auteuil vooral te danken aan twee films van Claude Berri, Jean de Florette en het vervolg daarop Manon des Sources (beide uit 1986), waarin Auteuil de zoon van een boer in de Provence speelt die Gérard Depardieu het leven zuur maakt. Auteuil (Algiers, Algerije, 24 januari 1950) stond al op het toneel toen hij heel jong was. Zijn ouders, operettezangers bij een door Frankrijk toerend gezelschap, gebruikten hem voor elke scène waarin een kind nodig was. Zijn eerste filmrollen speelde hij vooral in komedies. Na het succes van de films met Berri kon Auteuil kieskeuriger worden. In de jaren negentig werkte hij onder meer met Claude Sautet (Un coeur en hiver), André Téchiné (Les voleurs) en Patrice Leconte (La veuve de Saint-Pierre, La fille sur le pont). Net als Depardieu waagde hij zich ook aan een paar Engelstalige films, maar daar had hij totnutoe minder succes mee. In 1996 won hij in Cannes de prijs voor de beste acteur voor zijn rol in Le huitième jour van Jaco van Dormael. Hij moest de prijs delen met zijn tegenspeler Pascal Duquenne, die in de film een jongen vertolkt die het syndroom van Down heeft en dat zelf ook heeft. Als Auteuil de prijs liever alleen had gekregen, dan liet hij het niet merken. Hand in hand met Duquenne nam hij hem in ontvangst.