NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Russen heeft alles mee: publiek, geld, sponsors, acteer- en regisseertalent, goede muziek, mooie locaties in Amsterdam en zelfs een team van zes schrijvers, net als in Amerika. Maar een echte politieserie is het niet.

De verhalen verschillen onderling zo sterk dat hoofdrolspelers als Hans Dagelet, Marjolein Keuning en Thom Hoffman na al die afleveringen geen consistente figuren hebben ontwikkeld. De schrijvers zijn het onderling kennelijk niet eens, zodat je elke week een aflevering met andere karakters, gespeeld door dezelfde acteurs, krijgt te zien, terwijl je bij een politieserie juist houvast nodig hebt aan de hoofdfiguren. Aangezien de Amerikaanse hiërarchische verhoudingen voor het schrijversteam ontbreken, zal iedere week wel een ander zijn zin hebben mogen doordrijven. Het poldermodel in tekst levert moeizame compromissen op. Ongeloofwaardig: agent Thom Hoffman stuit op zijn broer Pierre Bokma die een supermarkt gijzelt. De luide ruzies zijn geschikt voor de grote schouwburg, maar doen zo vlak voor de camera ouderwets theatraal aan. Onaf: als Hans Dagelet voor een vriend een lijk heeft verstopt, blijft hij toch aan als chef. De aflevering van afgelopen vrijdag over hufterige, criminele Amsterdamse taxichauffeurs stond me wel aan, maar dat was er maar één.

Geen wonder dat Baantjer wekelijks ruim de kijkcijferrace wint. Voor detectives moet je bij de commerciëlen zijn omdat ze minder pretenties hebben en langer doorgaan op een beperkter budget. Baantjer is mij wel te voorspelbaar. Op Piet Römer kun je te veel bouwen. Wekelijks ritueel: aan de cognac in een Amsterdams café met barkeeper John Leddy, waar iets gebeurt wat hem plotseling inspireert tot de oplossing in de zaak. Hij heeft ruzie met zijn baas commissaris Buitendam. "Ik ben mijn hele leven bezig vriendjes te blijven met de politiek", zegt die zodat het de kijker duidelijk wordt waar hij staat. Er ontbreekt nog iemand die zegt dat hij de gemene moordenaar is. De soap GTST is daarbij vergeleken Shakespeare. Origineel is het zaterdag-SBS-duo Wildschut & De Vries, een koppel detectives dat in scheiding ligt maar geen afscheid kan nemen omdat ze compagnons zijn. Ze hebben een suffe werknemer die alles fout doet en een secretaresse met een rookstem die hogerop wil. Afgelopen zaterdag ging het over een vrouw die via de computer werd gestalkt door een collega uit wraak voor een aanklacht wegens seksueel misbruik. De klager moest - ook al had ze gelijk - een hoge prijs betalen in carrière. Ze werd geen partner en nam ontslag. Realistisch waren de kekke mantelpakjes, de vlotte kantoorinrichting met een driegesprek aan een veel te grote conferentietafel. Hoe erg het is om als talentvol acteur in een slecht verhaal te zitten, was te zien in Het Uur van de Wolf. Tamar van den Dop had op de video opgenomen hoe ze het leven moest uitbeelden van de onfantastische regisseur Froukje Fokkema. Die had de Oostenrijkse toneelschrijver Thomas Bernhard wel eens ontmoet. Hij had haar zelfs een paar keer gebeld en dat had haar status zó verhoogd dat ze er een autobiografische film over kon maken. Zoveel belastingvrij filmkrediet in Nederland. Van den Dop werd wanhopig, want Fokkema vatte alles wat de actrice zei over haar rol persoonlijk op. De ideeën van de kafferende Fokkema zwalkten, ze wist niet wat ze wilde en uiteindelijk besloot ze dat de film dan toch maar anders moest worden dan haar leven. Want dat leven bood te weinig aanknopingspunten voor een filmverhaal. Vooruit, ze gooide er een moord in op de Pyreneese geitenhoeder (weer Thom Hoffman) met wie ze had samengeleefd. Zo schokt de handeling voort. Het maakt me niet nieuwsgierig naar het eindproduct. Neem dan vakverteller Thomas Roosenboom, gisteren in De Plantage net gepasseerd voor de AKO-prijs. De vragen van het jeugdpanel aan de schrijvers waren variaties op het thema: "Doet u het zelf ook?" Nee, zei Roosenboom, het waren gewoon goede gegevens voor een roman.

( a d v e r t e n t i e s )