Willeke van Ammelrooy

In een reeks profielen van gezichtsbepalende sterren deze week Willeke van Ammelrooy, die vorige week haar tweede Gouden Kalf kreeg voor haar rol in Lijmen/Het been'.

Door DANA LINSSEN

Haar werk als regisseur vindt ze veel belangrijker dan al die filmrollen, verklaarde ze een paar jaar geleden nog tegen deze krant, kort na de televisiepremière van haar debuut als speelfilmregisseuse met De vlinder tilt de kat op (1994). In diezelfde periode mocht zij ook een Gouden Kalf in ontvangst nemen voor haar rol in Antonia (Marleen Gorris, 1995) en reisde zij op eigen houtje naar Los Angeles om de Oscar-uitreiking bij te wonen, waar diezelfde film bekroond zou worden in de categorie beste buitenlandse film. Die Academy Award heeft ze altijd ruimhartig als een stimulans voor de Nederlandse speelfilmindustrie bestempeld. En dat Gouden Kalf werd pas belangrijk toen ze er vorige week nóg een kreeg, voor haar rol van de manke juffrouw Lauwereysen in de Willem Elsschot- verfilming Lijmen/Het been van Robbe de Hert. Op het slotgala van het Nederlands Filmfestival verklaarde ze dat deze onderscheiding betekende dat 'dat eerste Kalf geen toeval was geweest. 'Willeke van Ammelrooy (Amsterdam, 5 april 1944) speelde in meer dan veertig speelfilms, minstens evenzovele toneelproducties en regisseerde diverse voorlichtings- en opdrachtfilms over uiteenlopende zaken als de eerste menstruatie of man-vrouw-verhoudingen. Zij is al ruim dertig jaar een van de toonaangevendste Nederlandse filmsterren, meer een mevrouw dan eeuwig meisje Monique van de Ven, en zeker sinds zij het leven deelt met operettester Marco Bakker, een diva van formaat. Van Ammelrooy debuteerde na haar eindexamen aan de Amsterdamse toneelschool tamelijk onopgemerkt als filmactrice in Rotterdam Europoort (1966) van Joris Ivens. Haar echte doorbraak kwam met Mira (1971) van Fons Rademakers. De halve minuut die zij daarin naakt was te zien, bezorgt haar tot op de dag van vandaag nog fansites op internet, waarin onder de noemer 'Willeke nude' ook veel materiaal te zien is uit de reeks films die zij daarna maakte met de regie/productie-tandem Pim de la Parra/Wim Verstappen. In de jaren tachtig trok ze zich op een paar verschijningen in publieksfilms als De lift (Dick Maas, 1983), Ciske de rat (Guido Pieters, 1984) en Op hoop van zegen (Pieters, 1986) steeds meer achter de camera terug. Nadat ze in Antonia voor de camera zichtbaar had mogen verouderen, keert ze nu terug in de rijpere vrouwenrollen. Behalve in Lijmen/Het been is zij binnenkort ook te zien in De omweg en Mariken, beide keren net als in Antonia met Jan Decleir als tegenspeler.

Meer sterren