NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Lange tijd stonden de jaren zeventig bekend als de zwarte periode van de popmuziek die volgde op de bloeitijd in de jaren zestig. De generatie van 1968 ziet dit waarschijnlijk nog steeds zo, maar hiphoppers en house-muzikanten die niet zijn opgegroeid met The Beatles, Bob Dylan en al die andere revolutionaire muzikanten, plunderen veel liever het poperfgoed van de jaren zeventig. Wanneer de herwaardering voor de jaren zeventig precies begon, is moeilijk vast te stellen. Maar zeker is dat Quentin Tarantino, de regisseur die zijn films in de jaren negentig soundtracks van jaren- zeventig-nummers meegaf, er een belangrijke rol in heeft gespeeld.

Tarantino heeft ook de toon gezet voor de herwaardering van de jaren- zeventig-muziek. Of beter gezegd: de tonen. Want nummers uit de jaren zeventig moeten op twee manieren worden geconsumeerd. Naar Little Green Bag van de Nederlandse George Baker Selection luistert men bijvoorbeeld nooit zonder op zijn minst een kleine knipoog die duidelijk maakt dat men heus wel begrijpt dat George Baker 'heel fout' was in de jaren zeventig. Maar ironie is overbodig als het gaat om bijvoorbeeld soulzanger Bobby Womack, wiens Across The 110th Street voorkomt in de film Jackie Brown. De wijze van herwaardering van de jaren zeventig wordt bepaald door de muzieksoort: zwarte soul kan men oprecht bewonderen, maar veel blanke rock en pop uit die tijd is nog steeds met camp omgeven.

De verschillende benaderingen van de jaren zeventig zijn niet alleen hoorbaar, maar ook zichtbaar in twee clips die de laatste weken veel worden uitgezonden. In de ene, Dance Tonight van de zwarte Amerikaanse neo-soulgroep Lucy Pearl, vormen bruine tegels, fel groene banken, verchroomde staaflampen en discoballen de vanzelfsprekende achtergrond voor onsamenhangende huis-, tuin- en keukentaferelen. Bij Lucy Pearl geloof je onmiddellijk dat de twee mannen en één vrouw ook in het dagelijks leven in zulke interieurs wonen en heupbroeken en strakke overhemden met grote boorden dragen.

Bij Name? van de Nederlandse groep Flemming is dit heel anders. Ook deze clip zwelgt in de jaren zeventig, maar in het begin wordt al direct duidelijk gemaakt dat het allemaal niet echt is. De eerste beelden laten een grote hal zien, waar in de verte drie studiootjes staan. In de linker wordt in een jaren-zeventig-decor de 'dating quiz' Match Your Catch opgenomen, in de rechter een pornofilm, en in de middelste bevinden zich de leden van Flemming, uiteraard gehuld in jaren-zeventig-kleding. Vervolgens zien we hoe een nerd wordt gekoppeld aan een mooi blond meisje en de acteurs in de pornostudio zich overgeven aan vreugdeloze seks. Tussendoor vertolkt Flemming Name?, niet met een kleine maar met een reusachtige knipoog.

Toch is Name? een van de leukste clips die op The Box en TMF is te zien - het brave MTV zal het filmpje om de tamelijk expliciete seksscènes vermoedelijk hooguit in het holst van de nacht uitzenden. Niet alleen torent Name? hoog uit boven de jubel- en puberpop van Marco Borsato en Krezip die de Nederlandse popmuziek nu teistert, maar ook breekt het filmpje op een prettige manier met de Nederlandse traditie om clips vooral uit beelden van optredens voor een juichend publiek te laten bestaan.

( a d v e r t e n t i e s )