NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Nog één keer drinkt hij zijn koffie als altijd, dan neemt zijn leven een wending waardoor niets meer als altijd is. Carlo is een veertigjarige zakenman met een vrouw, een kind en de sleutels van een nieuwe woning in zijn zak. Aan het einde van de dag is hij een gebroken man, met de sloffende tred van een zestigjarige. En inderdaad, zijn chef heeft hem met wel zeer vervroegd pensioen gestuurd, oftewel ontslagen.

Hotel Paura ('afgrond') is één van de recente Italiaanse films die de VPRO deze maand uitzendt. Wie denkt dat er in Italië op filmgebied na Fellini en Antonioni niets meer is gebeurd, heeft wel een beetje gelijk, want veel hebben we er in Nederland niet van te zien gekregen. De debuutfilm van regisseur Renato de Maria (die zelf ook het scenario schreef naar een verhaal van Silvia Colombini en Alberto Sandrini), is echter exemplarisch voor een hele reeks sociaal- realistische films die zich bezighouden met de afbraak van de burgerlijke maatschappij. Geen neo-realistische arbeidersellende, maar keurige middenklasse gezinnen die door domme pech ontwricht raken.

Hotel Paura is wat dat betreft wel erg extreem, want de film volgt de Werdegang van hoofdpersoon Carlo (Sergio Castellitto) heel consequent de maatschappelijke ladder af. Zijn gladgeschoren wangen worden grauw en stoppelig, zijn scherp gesteven pak frommelig, tot hij zijn stropdas maar helemaal aflaat. De strak gekadreerde film doorkruist steeds meer achterbuurten, waardoor ook de scherpe randen van het beeld een rafelige indruk beginnen te maken. Zonder dat de film om sympathie voor zijn personages smeekt, of boos op het politieke preekgestoelte klimt, pelt hij overtuigend dat kleine laagje beschaving af. En zonder dat laagje verlenen mensen geen onderdak meer aan hun dakloze ex- collega's. Om maar wat te noemen. De angst om werkloos te worden was in Italië in 1996 (het jaar waaruit de film dateert) vast groter en anders dan in Nederland in 2000. Maar de meedogenloze manier waarop Carlo en zijn gezin na een termijnbetaling van hun hypotheek te hebben gemist dakloos worden, zal toch minstens enkele van de onlangs tot huizenbezitter gepromoveerde nieuwe rijken aan een van zijn nachtmerries moeten herinneren.

Hotel Paura (Renato de Maria, 1996, Italië), Ned. 3, 22.54- 0.27u.

( a d v e r t e n t i e s )