In: 8 theaters

Boksers aan lager wal in het voorprogramma

Door HANS BEEREKAMP
Op slechts een uitzondering na hebben alle films van regisseur Ron Shelton, een voormalig honkballer, sportonderwerpen. Expertise kan hem niet ontzegd worden in het laten zien hoe het werkelijk toegaat achter de schermen van het honkbal (Bull Durham en Cobb), basketbal (White Men Can't Jump) en golf (Tin Cup).

Ook Sheltons eerste boksfilm Play It to the Bone excelleert in het oproepen van de sfeer en de professionele mechanismen van de pugilistiek. Twee profboksers (Antonio Banderas en Woody Harrelson), beiden met een schimmig verleden en een traumatische ervaring in de ring, zijn elkaars sparring partners en beste vrienden. Hun carrière zit ernstig in het slop. Op korte termijn worden ze door een promotor naar Las Vegas ontboden om elkaar te bestrijden in het voorprogramma.

De dubbele agenda's van de promotors, de choreografie en de saillante details van een gevecht, dat alles is bij Shelton, die eerder het scenario schreef van de boksfilm The Great White Hype, in vertrouwde handen.

Helaas leek dat niet genoeg. Play It to the Bone moest ook een persoonlijk verhaal vertellen, de strijd tussen twee buddies om dezelfde vrouw (Lolita Davidovich) en het verslag van de reis van Los Angeles naar Las Vegas. Die niet-sportieve elementen lijken er aan de haren bijgesleept, en maken van Play It to the Bone een film waar maar geen einde aan wil komen. Het gekissebis tussen de vrienden, een nauwelijks interessante nevenintrige met een liftster, de gedetailleerde beschrijving van de route door de woestijn, we zitten er niet op te wachten. Met een beetje meer zelfdiscipline en concentratie op de kern van de zaak had Play It to the Bone een aardige film kunnen worden. Nu is het eindresultaat langdradig en slaapverwekkend, een film die je liefst zo snel mogelijk weer vergeet. En dat kost weinig moeite.