In: 71 theaters (Ned. gesproken) en 10 theaters (originele versie)

De paringsrituelen van Fred en Wilma

Door HENK VAN GELDER
Fred is met Wilma en Barney met Betty, zo kennen we de Flintstones sinds de jaren zestig uit de tekenfilmfabriek van Hanna & Barbera en sinds 1994 ook uit de levenden- lijve-film met John Goodman als een vaardig getypeerde Fred. Die film was een commercieel succes, zodat er nu een tweede is gemaakt. Maar wat viel daarin verder nog te variëren op de toch al danig uitgemolken grap van de dino's als stofzuiger, kraanwagen of ander rekwisiet?

The Flintstones in Viva Rock Vegas gaat terug naar de tijd dat Fred en Barney nog naar damesgezelschap smachtende vrijgezellen waren. Dan komen ze Wilma en Betty tegen. De banden zijn echter al binnen een half uur gesmeed. Nog een uur over, wat nu? Een paar kapers op de kust dan maar. En zo wordt Wilma belaagd door een geroutineerd hartenbreker met een eigen casino, terwijl Betty bijna zwicht voor een soort Mick Jagger uit het stenen tijdperk (zijn groep heet The Stones, hahaha). Als extraatje duikt voorts een ventje van een andere planeet op, dat naar de aarde komt om daar het menselijk paargedrag te bestuderen. Een overbodig toeschouwertje is hij, en bovendien een stierlijk vervelende nuf.

Brian Levant, die ook de eerste Flintstones-film regisseerde, kreeg een geheel nieuwe rolbezetting voor de camera. De aanvoerder is ditmaal Mark Addy, bekend als vertederend zwaargewicht uit The Full Monty, die hier niets anders te doen stond dan John Goodman te imiteren. Erger is de gemaniëreerde Stephen Baldwin, die dacht van Barney een verre voorganger van Stan Laurel te kunnen maken. Als de moeder van Wilma treedt Joan Collins in de voetsporen van Elizabeth Taylor - een bleke kopie, in diverse opzichten. Heel wat uitdrukkingsvoller zijn de dieren, maar die werden dan ook gemaakt in de studio van wijlen Jim Henson.

Dat er een versie met Nederlandse stemmen wordt uitgebracht, betekent dat men hier vooral mikt op het kinderpubliek. De enige volwassen grap schuilt in de titelsong, gezongen door Ann-Margret, die dat in 1964 ook deed bij de Elvis-film Viva Las Vegas. Helaas blijft ze buiten beeld.