In: 70 theaters

De wraak van een witte man

Door HANS BEEREKAMP
Twee obsessies kenmerken het komische oeuvre van de broers Peter en Bobby Farrelly. De ene bestaat uit eindeloos gevarieerde grappen over lichaamssappen uit alle denkbare menselijke openingen. De andere is hun plaats van herkomst: Rhode Island mag dan een van de kleinste staten van Amerika zijn, zo langzamerhand moeten alle inwoners al eens een rolletje hebben gespeeld in een Farrelly-film; de laatst overgeblevenen krijgen in de slotcredits een foto met naam, als gesneuvelden op de montagetafel. Tegelijkertijd verklaart deze obsessie van eilandbewoners wellicht hun voorliefde voor road movies.

Ook in Me, Myself & Irene wordt veel gereisd, zelfs tot diep in de staat New York. Hoofdpersoon is een betrouwbare, maar niet veel gezag uitstralende agent van de Rhode Island State Police. Charlie (Jim Carrey, die veel van zijn roem dankt aan het optreden in Dumb & Dumber van de Farrelly's) is een goedzak die zich door elke hufter laat koeioneren. Op zekere dag is het genoeg geweest, en neemt zijn alter ego Hank de macht over. Hank is een bullebak, die nog veel gemener terugpest. Zolang hij zijn pilletjes maar tijdig neemt, blijft Charlie Hank de baas, maar uiteraard gaat het mis, en voeren beide aspecten van een gespleten persoonlijkheid een fysiek gevecht met elkaar om hun gemeenschappelijke liefde Irene (Renée Zellweger).

Tot zover lijkt Me, Myself & Irene een standaardproduct uit de Farrelly-stal, net iets minder leuk dan There's Something about Mary, maar goed voor een glimlach hier en een schouderophalen daar. Het vervelende is echter dat de kolder een aanzienlijk minder gratuite ondertoon heeft gekregen. Het splijten van de persoonlijkheid wordt in gang gezet door de vernedering die Charlie's vrouw hem aandoet. Dat ze hem op de eerste huwelijksdag bedriegt is tot daar aan toe. Maar dat ze dat uitgerekend moet doen met een zwarte dwerg die hun limousine bestuurt, lijkt de grootste straf. Nog komischer: de dwerg blijkt superintelligent te zijn, en schenkt haar een hoogbegaafde drieling, die Charlie als zijn eigen kinderen opvoedt.

De grappen rond de drie motherfuckers van een zwarte reuzen, die alles weten van kwantummechanica, getuigen van een akelige mentaliteit. Charlie lijkt zo vooral een witte man die zich de kaas van het brood laat eten door intelligente minderheden, en de film wordt bijna een wraakfantasie. Dat is aanstootgevender dan de beeldrijmen over poep en erecties.