Minnie Driver

In de reeks profielen van hedendaagse sterren deze week Minnie Driver, de Britgirl die Hollywood met haar glinsterglimlach veroverde en die nu te zien is als de lichtzinnige Mabel in de Oscar Wilde-verfilming An Ideal Husband en de ware liefde leert kennen in de romantische komedie Return to Me.

Door DANA LINSSEN

Het is geen koketterie als Minnie Driver zegt dat ze liever geen mooie meisjes speelt. Want er leuk uitzien in een film vereist zoveel energie en voorbereiding dat er voor dat waar het werkelijk om gaat, de rol, niet zoveel aandacht meer overblijft. En Minnie Driver wordt graag voor een serieuze actrice aangezien. Gelukkig spéélt Minnie Driver ook zelden mooie meisjes. In de romantische komedie Return to Me, die nu in Nederland uitkomt, ís ze gewoon een mooi meisje. Een meisje in een bloemetjesbloes van het ene dessin op een bloemetjesrok met het andere patroontje. En als haar haren maar gewoon een beetje mogen krullen en haar ogen in de verte loensen, dan is ze met dat bekakte, maar ik praat toch gewoon Engelse-accent onweerstaanbaar. Dan is ze Karen in die in het verder vrij matige Hard Rain (1998) met behulp van een eenvoudig Zwitsers officiersmes Christian Slater en Morgan Freeman en alle donderstormen die de special effects afdeling nog in voorraad had van het doek speelt. Of ze is Skylar, het vriendinnetje van Matt Damon in Good Will Hunting (1997), lekker gewoon en begrijpend, maar wel zo dat het bijna aan volmaaktheid grenst. De Oscarnominatie voor beste vrouwelijke bijrol die deze acteerprestatie haar opleverde, betekende tevens de romantische breuk met hoofdrolspeler Damon, die zijn Oscar voor het scenario van zijn debuutfilm wel zou winnen.

Die paradoxale combinatie van eenvoud en perfectie maakt Amelia Driver (Londen, 31 januari 1970) ook een beetje griezelig. Want tegenover de nostalgische katoentjes en comfortabele spijkerbroeken staan de designersjurken, de Hollywoodpremières, de afgetrainde bil- en buikspieren en een meedogenloze glinsterglimlach die niet met zich spotten laten.

De jaren vijftig passen haar het best. Van haar overrompelende speelfilmdebuut tegenover Chris O'Donnell in Circle of Friends (1995) tot Phyllis in Stanley Tucci's Big Night (1996). En in kostuums van iets langer terug voelt ze zich ook op haar gemak, bijvoorbeeld als de joodse aristocrate in The Governess (1998) of in de Oscar Wilde-verfilming An Ideal Husband (1999), die ook deze week zijn Nederlandse première beleeft.

Haar carrière heeft in korte tijd zo'n vlucht genomen dat je bijna zou vergeten dat ze ook nog een Bond-meisje is geweest, toen ze in GoldenEye (1995) als de Russische Irina mocht komen opdraven en een van haar vele accenten ten gehore brengen. Een kortstondige affaire met hoofdrolspeler John Cusack bracht haar een bijrol in het in Nederland helaas alleen op video verschenen Grosse Point Blank (1997). Het gemak waarmee ze zich een Ierse, Cockney of Redneck uitspraak aanmeet, maakte haar ook als stemactrice voor de animatiefilms Tarzan (1999, als Jane) en South Park: Bigger, Longer and Uncut (1999, als Brooke Shields) zeer geschikt. Inmiddels is ze ook als producente actief. Samen met haar zuster Kate richtte de productiemaatschappij Two Drivers op. Want er mag dan wel een nieuwe generatie zelfbewuste, jonge actrices in Hollywood zijn opgestaan, de bijpassende rollen laten voorlopig nog op zich wachten.

Meer sterren