NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Van sommige films hoef je de dialoog niet te verstaan en de plot niet te volgen om toch precies te weten waar het over gaat. Het zijn ondubbelzinnige rolprenten die naadloos passen in een nauw omschreven hokje met een genre-sticker erop. De maker van A walk in the clouds, Alfonso Arau, probeerde aan dat laatste nog te ontkomen door zijn werk te voorzien van de bepaling 'drama, oorlog, romantiek, etc', maar dat de film behoort tot de categorie ouderwetse tranentrekker staat buiten kijf.

Nog voordat de namen Keanu Reeves en Anthony Quinn in beeld zijn geweest is de kijker in de juiste stemming gebracht door het warme strijklicht, de soft-focus beelden van bedauwde druiven en krullerig gitaargepingel. Dit is het startsein om de dozen tissues tevoorschijn te halen. Iedere volgende wending in dit in de jaren veertig gesitueerde verhaal over familieliefde, vergeving en trouw gaat gepaard met een niet mis te verstane inzet van stijlmiddelen zodat er ongegeneerd door de dialoog heen gesnotterd kan worden.

Zoals wanneer Paul Sutton (Keanu Reeves) - net afgezwaaid, teleurgesteld in zijn oorlogsbruid en op pad als verkoper van chocolaatjes - voor het eerst de Mexicaans-Amerikaanse Victoria Aragón ontmoet. Een vonk, aanzwellende strijkers, het licht dimt een beetje. Zij is ten einde raad, want zwanger van haar getrouwde professor en een schande voor haar diep-conservatieve vader. Sutton biedt aan te poseren als echtgenoot met het idee haar na een dag weer te verlaten. Dat plan wordt onzeker als hij het paradijselijke landgoed van de Aragóns ziet. Diep gouden licht, licht wuivende bomen, een piccolo twinkeleert: de jongeman wordt verliefd op het meisje, de familie en het ansichtkaartendecor.

Er zijn natuurlijk tegenslagen. Zo moet Sutton terug naar zijn vrouw (kil maanlicht, donkere wolken, cellomuziek) en gaat de wijngaard in vlammen op (flakkerende schaduwen, violen in paniekerig crescendo). Maar geheel volgens verwachting eindigt alles goed en houdt iedereen van elkaar.

A walk in the clouds is een sprookje. Waar anders dan in een sprookje zijn landarbeiders zo mooi en leven Mexicaanse immigranten in kasteelachtige huizen? Maar dergelijke kritiek is te cynisch. Dit is niet meer dan de mierzoete verfilming van een Bouquetreeks-roman, maar dan wel een vakkundig gemaakte.

A Walk in the clouds (Alfonso Arau, VS, 1995), woensdag, Net5, 20.30-22.15u.