NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Romances direct na de bevrijding tussen jonge, geallieerde militairen en Nederlandse vrouwen bleven niet zonder gevolgen. Ook nu nog zoeken kinderen hun vader.

Door onze redacteur CEES BANNING

ROTTERDAM, 5 MEI. 'Trees heeft een Canadees', het was de tophit van de jaren 1945/1946. Uit de verhoudingen tussen Nederlandse vrouwen en geallieerde militairen zijn naar schatting zo'n 7.000 8.000 kinderen geboren. Aan de meeste verhoudingen kwam abrupt een einde door het vertrek van de bevrijders naar Canada, de Verenigde Staten of Groot- Brittannië. Nu, vijfenvijftig jaar na de Tweede Wereldoorlog, zijn veel bevrijdingskinderen op zoek naar de 'Canadees' van hun moeder.

"Veel bevrijdingskinderen denken: het is nu of nooit", zegt Wolfgang Oude-Aost, secretaris van de Vereniging Bevrijdingskinderen. De telefoon van zijn vereniging staat dezer dagen roodgloeiend. Eens in de vijf jaar komen de veteranen uit de Tweede Wereldoorlog massaal naar Nederland om de bevrijding te vieren en wanneer de eerste beelden daarvan op tv verschijnen begint de telefoon bij de vereniging te rinkelen. Het is nu extra druk, want gezien de leeftijd van de oorlogsveteranen denken veel bevrijdingskinderen dat het de laatste kans wordt om hun biologische vader nog te ontmoeten. De Vereniging Bevrijdingskinderen in Apeldoorn bemiddelt daarbij en sinds de oprichting in 1984 vonden zo'n duizend bevrijdingskinderen hun vader of zijn familie in de Verenigde Staten en Canada.

Na een vliegende start zakte het aantal aanmeldingen bij de vereniging in de jaren daarop fors. "In de beginjaren was er vaak weinig animo bij de veteranen, omdat ze bezig waren met hun eigen gezinnen. Gne was ook lange tijd een reden om de boot af te houden", zegt Oude-Aost, zelf zoon van een Amerikaanse vader en een Nederlandse moeder. "Nu deze mannen ouder dan vijfenzeventig zijn, worden die gevoelens minder belangrijk. Wij merken dat veel veteranen nu graag willen meewerken aan een hereniging met hun kinderen in Nederland."

Een veteraan die meewerkte was de 76-jarige Canadees F. Haché, de biologische vader van Ria Wieleman (54) uit Den Bosch. In mei vorig jaar begon ze, na een paar mislukte pogingen, serieus met de speurtocht naar haar vader. Eerdere pogingen waren mislukt, onder meer doordat haar moeder en Nederlandse vader het tegenhielden. Maar het begon steeds meer te knagen en uiteindelijk hielp haar moeder mee en was haar biologische vader binnen een half jaar gevonden.

Wieleman schrijft haar Canadese vader vaak en ze heeft hem een paar keer aan de telefoon gehad. Wanneer de financiën het toestaan, gaat ze hem opzoeken in Canada. "Sinds ik hem ken is mijn leven compleet", vertelt ze. "En in één klap had ik er drie broers bij, terwijl ik er al vijf had en een zus." Groot was de schrik voor Wieleman toen ze hoorde dat de man van haar moeder niet haar biologische vader was. "Ge bent van een Canadees", zei oma tegen haar toen ze elf jaar oud was. Haar moeder was razend, want ze had het zelf willen vertellen. "Snel krabbelde ik de naam van mijn vader op een briefje en dat heb ik altijd bewaard in mijn nachtkastje. Iedere avond vroeg ik aan Onze Lieve Heer of hij ook goed voor mijn Canadese vader zou zorgen en dat ik hem ook een keer zou ontmoeten."

Haar moeder heeft er vrede mee dat ze nu zo'n intensief contact heeft met haar biologische vader en ze hoopt dat hij een keer naar Nederland komt zodat ze hem nog een keer kan ontmoeten. Na de oorlog was ze stapelverliefd op hem, maar haar ouders stonden niet toe dat ze met haar Canadees naar Canada zou gaan. Van haar ouders moest ze ieder contact verbreken, want heel Vught sprak er schande van. Wieleman: "Mijn vader wist dat mijn moeder zwanger was toen hij weer naar Canada vertrok en heeft de eerste jaren na de oorlog een heel moeilijke tijd gehad, want hij wilde graag voor haar en mij zorgen." Vaak draait een speuractie op een teleurstelling uit wanneer blijkt dat de biologische vader is overleden. "Mijn wereld stortte in toen ik op een grafsteen de naam Cyril Clement Cavanaugh las", vertelt Wietze Slofstra (54) uit Andijk. Sinds september vorig jaar heeft hij zijn familie in Canada gevonden na een speurtocht van vele jaren. Hij emigreerde in 1970 naar Canada speciaal met het doel om zijn vader te vinden, maar een zoekactie van zeven jaar leverde niks op. "Het was de tijd dat de Canadese regering elke medewerking saboteerde", zegt Slofstra "Zonder waarschijnlijk te beseffen wat voor leed ze daarmee hebben veroorzaakt."

Terug in Nederland verzoende hij zich met het feit dat hij zijn biologische vader nooit zou zien. Maar vorig jaar stond er een artikel in de krant dat Canadese vaders via de Vereniging Bevrijdingskinderen op zoek waren naar hun kinderen. "Zou mijn vader ook op zoek zijn", vroeg Slofstra zich af. Hij meldde zich en op 12 september hoorde hij dat zijn vader in 1992 was overleden en dat hij elf broers en zusters had. "Je bent kapot, want je zult je vader nooit zien, maar je bent wel heel nieuwsgierig naar je nieuwe familie." In november ging hij met zijn vrouw naar Canada en ontmoette toen zijn broers en zussen, en de vrouw van zijn vader. Slofstra: "Het was hartverwarmend, via mijn broers en zussen ben ik veel te weten gekomen over mijn vader. Van mijn oudste broer heb ik het Legion Jacket van mijn vader gekregen en het is onbeschrijfelijk dat dat jack nu bij mij thuis in de kast hangt. Mijn Canadese moeder kon mijn naam niet uitspreken. Ze pakte me beet en zei: 'We noemen je Cy, de nickname van je vader tijdens de oorlog'."

( a d v e r t e n t i e s )