NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Muziek kent geen grenzen, hoor je bevlogen popmuzikanten wel eens beweren. Muziek is een taal die iedereen begrijpt, zeggen ze ook vaak, niet gebonden aan nationaliteit, land of ras.

Wie wel eens een hiphop-, arrenbie- of soulconcert bezoekt, moet ze gelijk geven: zwarte muziek is zichtbaar populair onder blanken. Op hiphoppers, die over het harde leven in Amerikaanse getto's rappen, komen in Nederland vooral blanke jochies uit welvarende buitenwijken af. En de bezoekers van het concert dat de Amerikaanse soulzangeres Angie Stone onlangs in het Amsterdamse Paradiso gaf, waren bijna allemaal beschaafde blanke twintigers en dertigers.

Maar wat geldt voor de muziek, gaat niet op voor videoclips: op MTV en TMF is de rassenscheiding nagenoeg volledig. De zwarte rapper-filmster Will Smith, die in zijn videoclips nog wel eens een paar blanken laat optreden, en de blanke hiphopper Enimen die een gastrol mag spelen in een clip van Dr. Dre, zijn hoge uitzonderingen. Verder komen in hiphop- video's uitsluitend zwarten voor. Als Q Tip voor zijn clip een groot aantal prachtige vrouwenlichamen nodig heeft, dan kiest hij uitsluitend zwarte vrouwen. Ook in de clips van arrenbie-artiesten als Montell Jordan, Sisqo, Destiny's Child en Toni Braxton komen uitsluitend zwarten voor. Ze mogen dan veel aanhang hebben onder blanken, het is ondenkbaar dat een of andere blanke knul de rol van vriendje van Toni Braxton speelt of dat Montell Jordan wordt belaagd door een geile, blanke vrouw.

Een beetje cultuursocioloog zal over de rassenscheiding in de videoclip naar voren brengen dat juist het zwarte karakter de hiphop en arrenbie zo populair maakt onder blanken. Veel blanken zijn gefascineerd door 'de ongetemde wereld der zwarten', zo zal de socioloog opmerken, maar kunnen er nooit deel van uit maken. Door arrenbie of hiphop te omhelzen kunnen ze de zwarte wereld wel benaderen. Nadruk op het zwarte karakter van de arrenbie, zoals in videoclips gebeurt, maakt deze muziek dus alleen maar populairder onder blanken.

Maar de laatste tijd is er op MTV en TMF regelmatig een clip te zien die deze theorie doet wankelen: There You Go van Pink. Wie dit nummer alleen hoort, zou zweren dat hij een nieuwe zwarte arrenbie-zangeres hoort. Maar Pink blijkt in de clip een blank meisje met knalroze haar te zijn. Volgens de cultuursociologische theorie moet Pink ter wille van de populariteit van haar zwarte arrenbiemuziek in haar clip veel zwarten laten voorkomen. Maar in de clip mogen slechts een paar zwarte dansers figureren. De twee cruciale mannelijke tegenspelers van Pink - het vriendje met wie ze het uitmaakt en de jongen met wie ze er vandoor gaat - zijn allebei net zo wit als zij. Pink klinkt zwart, maar zij zelf en dus ook haar videoclip is wit. De verklaring voor de rassenscheiding is vermoedelijk dan ook veel eenvoudiger dan die van de cultuursocioloog. De rassenscheiding is niet anders dan een afspiegeling van de segregatie die de Amerikaanse en ook Nederlandse samenleving kenmerkt.