In: 66 theaters

Nieuwe film van 'Trainspotting'-team laat tropisch paradijs tegenvallen

DiCaprio als slagroom op slagroom

Door BIANCA STIGTER
Een strand in de tropen kan aantrekkelijk zijn op dezelfde manier als Leonardo DiCaprio aantrekkelijk is: frisse, verblindende, wit met blauwe ogentroost die verbaast en blijft verbazen - dat zulke goed gelukte dingen bestaan.

Maar landschap en ster vormen geen interessante combinatie: DiCaprio op een tropisch strand is zoiets als slagroom op slagroom. Er is geen contrast dat een van beide meer kan doen schitteren. Misschien dat de eerste scènes van The Beach daarom zoveel prettiger ogen dan de rest: dan is DiCaprio een jonge Amerikaanse rugzaktoerist in Bangkok, en op de korrelige lakens van het bed in zijn goedkope hotelletje zonder airconditioning of in de hete nauwe bazaars waar enge mannetjes hem slangenbloed willen laten drinken, ziet hij er bepaald buitenissig uit. DiCaprio contrasteert als het alleen door films en computerspelletjes beschreven blad Richard ook hevig met de oude, doorgedraaide hippie Daffy Duck, die in het pension in de kamer naast hem logeert. Goed is de scène waarin Richard en Daffy, gespeeld door Robert Carlyle, door het gescheurde muskietengaas dat vlak onder het plafond voor muur speelt een joint delen en Daffy Richard voor het eerst vertelt over het afgelegen eiland dat nog steeds een paradijs is. DiCaprio bewijst in deze scène dat hij ook een acteur is van het type Meryl Streep en Robert DeNiro: met drie verschillende gelaatsuitdrukkingen die drie verschillende gevoelens verbeelden reageert hij op een opmerking van de intens gek schmierende Carlyle. In de rest van The Beach hoeft DiCaprio deze kwaliteit niet meer aan te spreken. Dan vangt hij fluks een haai of zoent in zee temidden van fluorescerend plankton een Francaise. DiCaprio slaat in zo'n fotogenieke omgeving dood. Toch pleit het voor de acteur dat hij voor zijn eerste film na de wereldhit Titanic The Beach koos. Hij speelt er geen held in, maar een verwend ettertje, dat uit de voeten moet zien te komen met het probleem van de hedendaagse toerist die zijn soortgenoten niet kan velen. Richard is geen gewone toerist, die op het strand vertier en vergetelheid zoekt, hij is een reiziger. Maar ook van reizigers zijn er tegenwoordig veel te veel.

The Beach is een film naar de gelijknamige hippe bestseller uit 1996 van Alex Garlandt, waarin Richard samen met een Frans stelletje terecht komt op een eiland in een natuurreservaat waar Thaise boeren stiekem weed verbouwen en een aantal al wat oudere hippies een geheime gemeenschap heeft gesticht. Lang houdt dit Eden niet stand; de commune gaat aan hoogmoed en onverschilligheid ten onder. De Engelse schrijver Nick Hornby noemde het boek 'een Lord of the Flies voor de generatie X'. Het paradijs lijkt in de film evenwel van begin af aan niet erg paradijselijk. Het is er vooral saai. De meeste tijd gaat heen met vissen, tuinieren en timmeren; voor vertier wordt er braaf gevoet- en gevolleybald.

Regisseur Danny Boyle, producent Andrew MacDonald en schrijver John Hogde maakten eerder onder meer Trainspotting, waarin ze de aantrekkelijkheden van drugs zo uitbundig wisten te tonen. Met het paradijs hebben ze duidelijk minder affiniteit. Maar het kan ook zijn dat de filmer er niet op uit waren een paradijs te tonen. The Beach speelt een merkwaardig spel met verwachtingen, dat in een grote Hollywoodfilm niet voor de hand ligt. Het eiland ziet eruit als een foto van een eiland in een reisfolder. Zo'n foto valt in het echt altijd tegen omdat er meer mensen en gebouwen zijn, meer afval en verrotting is. In de film vinden de personages een eiland dat aan alle verwachtingen voldoet. Hoe kan het dan toch tegenvallen? Misschien omdat je van een film meer verwacht dan van een reisbureau. Met venijnig realisme boort Boyle die hoop de grond in. Hij zal het niet nog mooier voor je maken. Door de esthetiek van de toeristenindustrie in een andere context te reproduceren, voldoet ze niet meer. De boze stiefmoeder zag een mooie vrouw als ze in de spiegel keek. Sneeuwwitje ziet nog steeds Sneeuwwitje. De ontknoping van de film is voor een teleurstelling in dit paradijs dus eigenlijk niet meer nodig.