NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

RAOUL HEERTJE
Eigenlijk moet ik me schamen. Goeie, betrouwbare vrienden hadden me al jaren geleden op de comedy Friends gewezen. Hun wijze raad heb ik nooit opgevolgd. Ooit kwam de serie tijdens een zapronde voorbij, maar ik had het gevoel dat ik de noodzakelijke basiskennis omtrent de karakters miste. Nu ik er eens rustig voor ben gaan zitten realiseer ik me pas hoe leuk Friends is. Tot mijn verbazing identificeer ik me met mensen waar ik de naam niet eens van weet. Voel ik tranen in mijn ogen precies op de momenten dat de schrijvers dat zo berekend hadden. Ben ik een watje aan het worden? Ben ik al blij om een groep mensen te zien die geen pistolen of eieren op elkaar richten? Is een serie met mooie mensen die Engels spreken dan per definitie leuker dan de krakkemikkige polderpogingen?

Oppervlakkig gezien put Friends uit dezelfde bron als Seinfeld. Maar zelfs de briljante teksten van Seinfeld verhullen niet dat ze worden uitgesproken door een volledig één- dimensionaal persoon. De teksten prikkelen regelmatig mijn hersens maar mijn hart heeft nog nooit van Seinfeld gehoord.

Friends doet me erg denken aan de prachtige Laat-de-Leeuw- non die met kinderen praat. De hele situatie is kunstmatig gecreëerd; Paul de Leeuw hult zich in een nonnenvermomming en zijn stem lijkt die van een onvervalst typetje. Het interview is voor een deel gewoon grappig om het grappig. Maar vaak juist erg ontroerend, omdat het gesprek op een bizarre manier toch echt is. Als ze even stilstaan bij de wensen van het kind of non. Gevolgd door een goedbedoeld gebed. Dat op zijn beurt weer uit volkomen belachelijke teksten bestaat.

Wat bedoel ik nou eigenlijk? In mijn gestuntel lijk ik wel een tv- recensent. Ik denk dat ik wil zeggen dat ik na 5 minuten Friends het gevoel had naar vrienden te kijken. Die lol hebben. Die liefhebben. Die de meest bizarre dingen meemaken. En dat allemaal met elkaar delen. Ik weet ook wel dat ze gewoon betaald krijgen. Elkaar misschien wel haten. Dat hun teksten door kamers vol schrijvers bedacht worden. Goedbetaalde grappenmachines die zich bij de pinautomaat verkneukelen dat zelfs in het nietige Nederland de kijkers zo voorspelbaar reageren. Maar ik trap er volledig in. Want ik heb ook van die Friends-vrienden. Waar ik behalve liefhebben nu ook eens naar zal luisteren. Thomas en Eric gij zijt geloofd. Amen.

Friends, zondag, Veronica, 21.05-21.35u.