NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

De armoede in Nederland is de laatste twee jaar voor het eerst in de jaren negentig afgenomen, zo meldden gisteren het Sociaal en Cultureel Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek in hun Armoedemonitor 1999. Vooral alleenstaande AOW'ers zijn erop vooruit gegaan. Maar alleenstaande moeders vormen nog steeds de meerderheid van de arme huishoudens, daarmee bijdragend aan de 'feminisering van de armoede'. Twee praktijkvoorbeelden.

Ze mogen geen honger lijden

Door onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM, 12 NOV. Shirley Berens (39) heeft sinds een paar maanden een Melkertbaan bij kinderdagverblijf 't Trammetje in Amsterdam. Ze is moeder van Natasha (23), Stacey (14) en Nigel (9). Ze voedt haar kinderen alleen op. De jongste twee wonen thuis. Netto verdient ze per maand 1.993 gulden, haar huur is 348 gulden.

S. Berens (Foto: NRC Handelsblad, Maurice Boyer)

"Mijn dochter van 23 verdient meer dan ik. Ze werkt als verkoopster bij Yves Rocher. Dat vind ik eigenlijk niet zo leuk. Zij is alleen, ik heb twee kinderen thuis. Zij maakt het op aan uitgaan.Ik heb tien jaar in de bijstand gezeten. Ik ben zuinig op mijn kinderen. Ik wil ze zelf grootbrengen. Daarom heb ik niet gewerkt. Nu ben ik groepshulp op het kinderdagverblijf.

Maar ik verdien maar honderd gulden in de maand meer. Als ik dat had geweten... Het werk is leuk, maar als je zo weinig verdient gaat de lol er wel af. Ik zie mezelf niet als arm. Het gaat best. Ja, de video is nu al weer een jaar kapot. Maar als ik wat wil kopen, koop ik het. Ik weet hoe ik met geld moet omgaan. Eerst alle boodschappen in huis. De kinderen mogen geen honger lijden. Dan de vaste lasten betalen. De rest mag op. Ik kan altijd bij mijn moeder aankloppen. Als ik geld tekort heb, leen ik van haar. Ik heb ook een heel lief nichtje, die heeft me geholpen met een bankstel. Een mooi velours bankstel van negentienhonderd gulden. Ze had geld gewonnen in de bingo. Anders had ik een goedkoper bankstel moeten kopen, maar die zijn weer zo snel kapot. Een paar jaar geleden ben ik met twee kinderen naar Suriname gegaan. Daar heb ik twee jaar voor gespaard. Maar ik heb niet ieder kwartje om hoeven draaien. Ik had toen een vriend die me heeft geholpen.

Ik denk dat het wel goed is als kinderen zien dat je moet sparen voor de dingen die je wil hebben. Ze krijgen ongeveer tien gulden zakgeld in de week. Soms zeg ik: 'spaar dat nou, misschien heb ik volgende week wel geen geld voor je'. 'Jaja, doen we wel', zeggen ze dan, maar ze geven het toch meteen allemaal uit aan snoep. Zo zijn ze.

Mijn dochter wilde een winterjas. Dezelfde als haar nichtje. 'Je hebt al twee winterjassen', zei ik. Zij maar zeuren. Toen kon ik het geld toch wel missen en gaf ik haar honderd gulden. Dan ben ik van het gezeur af.

Soms moet ik ze wel teleurstellen. Het is een Surinaams gebruik dat je voor je dochter een ring koopt als ze voor het eerst ongesteld wordt. Die heeft ze nog steeds niet gekregen. Ze herinnert me er regelmatig aan. Dat vind ik wel vervelend, maar ik maak wel moeite, hoor. Die ring krijgt ze nog wel."  

Leef elke dag, is mijn motto

Door onze correspondent

DOESBURG, 12 NOV. In het houten dressoir liggen de cadeaus opgestapeld. Elk van de kinderen en de kleinkinderen moet straks toch iets in de schoen. En als je veertig kinderen, aanhang en kleinkinderen hebt, moet je natuurlijk bijtijds beginnen met de inkopen. "Maar niet meer dan vijf gulden per cadeautje, hoor", zegt A. van Dooren. Want het moet natuurlijk wel leuk blijven.

A. van Dooren (Foto: Luuk van der Lee)

De 69-jarige mevrouw Van Dooren in Doesburg (sinds elf jaar weduwe) is alleenstaand AOW'er, behorend tot de groep die volgens de Armoedemonitor 1999 minder arm is geworden. Het klopt, zegt ze: "Ik heb het nu wat ruimer dan een paar jaar geleden." En daar komen de bankafschriften op tafel. Nu een netto-AOW van 1.490 gulden, tegen 1.447 gulden in 1995.

Toen drie 'pensioentjes' van in totaal ongeveer 331 gulden, nu 391 gulden. "Ik schat dat ik er per maand zo'n honderd gulden op vooruit ben gegaan." Aan de andere kant: het leven wordt duurder. De huurwoning kost 490 gulden, water en gas vergen 124 gulden per maand, de telefoon 45 gulden. Aan gemeentelijke belastingen is mevrouw maandelijks 54 gulden kwijt, aan de uitvaartverzekering 35 gulden. Elke jaar een treinkaart, regelmatig een strippenkaart voor de bus. "Je wilt tenslotte ook je kinderen blijven bezoeken."

Een vetpot is het bepaald niet, zegt mevrouw Van Dooren. Ze geeft een dikke honderd gulden per jaar uit aan 'ontspanning': zwemmen, volksdansen, line-dansen. "Doe dat dan weg, zeggen mensen wel eens. Dergelijke zaken zijn juist heel erg belangrijk! Je bent bezig, je ontspant je, komt onder de mensen. Stel dat dat allemaal zou wegvallen. Leef elke dag, is mijn motto." Ze geeft, zegt ze, ook veel uit aan knutselmateriaal. "Dat vind ik zo leuk! Anders zit je maar de hele avond naar de televisie te koekeloeren."

Van Dooren voelt zich niet arm, omdat "mijn rijkdom wordt gevormd door mijn dertien kinderen en mijn dertien kleinkinderen". "We zijn allemaal goed met elkaar. Dat vind ik veel belangrijker dan geld." Ze kan weinig gekke dingen doen. Als de televisie kapot gaat, is er geen geld voor een nieuwe. "Laatst ging de koelkast kapot. Toen kon ik er gelukkig een op afbetaling kopen. Anders had ik een tijd zonder koelkast moeten doen." Aan kleding hecht ze niet. "Dat koop ik zo goedkoop mogelijk."

Op een bijzettafeltje ligt een volle agenda. Ze is nog elke dag druk bezig: Engelse les, achter de computer, naar de markt, op bezoek bij oudere dames in het bejaardentehuis, zwemmen, volksdansen, sjoelen. "Ik verveel me nooit. Dat bepaalt ook dat ik vind dat ik het goed heb."

Zie ook:

Armoede in Nederland (11 november 1999)

( a d v e r t e n t i e s )