NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

HET EINDE VAN het parlementaire jaar ging gepaard met veel beschouwingen over de tekortkomingen van Paars II. Geen visie, was een telkens weerkerend thema in de bespiegelingen. Het heet typerend dat het tweede kabinet- Kok in tegenstelling tot het eerste ("werk, werk, werk") nog maar steeds geen aansprekend motto heeft kunnen bedenken. De premier reageert nogal korzelig op dat verwijt, dat hem overduidelijk niet lekker zit, maar die nieuwe slogan is er nog steeds niet.

Twee van zijn ministers zijn inmiddels hard bezig zelf iets te doen aan het bleke gezicht van Paars II. Minister Borst (Volksgezondheid) heeft verschillende maatregelen aangekondigd die betrekking hebben op het delicate vraagstuk van leven en dood: de behandeling van foetaal materiaal, de late abortus en een wettelijke regeling van euthanasie, inclusief een eigen verzoeksrecht voor bijna-meerderjarige jongeren. De algemene teneur van haar beleid is liberalisering, in de zin van een terugdringen van overheidsbemoeienis ter wille van de handelingsvrijheid van de burger. Minister Korthals (Justitie), al dan niet samen met zijn collega Peper (Binnenlandse Zaken), heeft daarentegen een opmerkelijke serie initiatieven gelanceerd voor overheidsingrepen in de particuliere sfeer. Hij wil het gedwongen DNA-onderzoek in strafzaken verruimen, het cameratoezicht op publieke plaatsen uitbreiden, de houders van computerdatabanken verplichten inlichtingen te geven aan de politie en het gemakkelijker maken vermoedelijke ordeverstoorders op te sluiten. Er wordt ook een speciale kliklijn geopend voor het Europese voetbalkampioenschap van volgend jaar.

DE INITIATIEVEN van Borst passen het best in het beeld van 'paars', dat primair wordt gekenmerkt door de afwezigheid van confessionele partijen in de coalitie. De confessionele aanwezigheid op het regeringspluche heeft een jarenlange hypotheek gelegd op een open, zo men wil liberale, behandeling van medisch-ethische vraagstukken. Het is een opluchting dat nu een discussie mogelijk is waarbij relevante opties niet bij voorbaat onbespreekbaar zijn verklaard. Daarbij moet niet worden vergeten dat in de niet-confessionele hoek bepaald niet eenvormig wordt gedacht over vragen van leven en dood.

Het liberalisme als algemene stroming heeft ook een minder verlicht kantje, zoals Korthals in herinnering brengt. Hij heeft de tijd natuurlijk mee. De burgers vragen allereerst om veiligheid en lijken zich er weinig om te bekreunen of dat ten koste gaat van de persoonlijke levenssfeer. Dat gaat een hele tijd goed, namelijk zolang mensen het gevoel hebben dat het vooral de privacy van anderen betreft. Op het moment dat ze zelf geraakt worden kan de stemming gemakkelijk omslaan.

DE TWEE GEZICHTEN van paars zijn niet eenvoudig met elkaar te verenigen. Des te opmerkelijker is het dat het staccato van ministeriële initiatieven precies in de periode valt waarin het parlement op reces is gegaan. Dat geeft de bewindslieden een vrij schootsveld: maximale aandacht van de zomerse media en weinig direct tegenspel uit de Kamer. Het kan geen toeval zijn. Maar vroeg of laat geldt: wil het echte paars opstaan?

( a d v e r t e n t i e s )