NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Jazz-legende Roach laat drums zingen

Door EDO DIJKSTERHUIS
Nog voordat hij maar een stok had aangeraakt werd Max Roach al onthaald op gejuich, geroep en een enkele staande ovatie. De 75-jarige drummer onderbrak zijn schuifelpas naar zijn instrument voor een grootvaderlijke glimlach en een lichte buiging. Toen hij eenmaal achter zijn drumkit had plaatsgenomen, werd het muisstil op het dakterras van het Haagse Congresgebouw. Zo vaak krijgen de bezoekers van het North Sea Jazz Festival niet meer de kans om één van de oude bebop-helden te zien. De legendes van weleer zijn veelal overleden en bijgezet in de Jazz Hall of Fame. Toch weerhield dat ook dit jaar het publiek er niet van massaal naar Den Haag te komen voor de vierentwintigste editie van wat 'het grootste jazz- festival ter wereld' wordt genoemd. De toegangskaarten voor vrijdag en zaterdag waren gisteren al uitverkocht, die van zondag bijna.

Hoewel het publiek jonger wordt en de programmering steeds breder, blijft de belangstelling voor pure jazz-acts zoals Roach's solo-optreden groot. De oude meester stelde zijn fans niet teleur. Na een voorzichtig begin met wat stramme drumrolls raakte hij op stoom. Roach vervlocht gepassioneerde uitbarstingen met complexe, terugkerende drumfiguren. Hij deed de drums zingen en dansen, en tilde ze naar het niveau van volwaardig solo-instrument. Yusef Lateef, een andere levende legende, was Roach voorgegaan op het dakterras. Zoals gewoonlijk bij Lateefs concerten werd ook voor dit optreden met percussionist Adam Rudolph het publiek gevraagd niet te roken of alcohol te nuttigen tijden het concert. Staand voor het levensgrote logo van de shagproducent die het festival sponsort bracht hij vervolgens wat hij noemt 'autophysiopsychic music'. Dit bestond vooral uit melancholische fluitklanken en droge saxofoonfrasen waar Rudolph bij wijze van interpunctie cymbaalgekletter en tromroffels tussendoor strooide. De muziek was eigenlijk te intiem en breekbaar voor op het dakterras en het geluid verwaaide tussen het geroezemoes van heen en weer lopende toeschouwers.

Maar dat hoort nu eenmaal bij het festival: de met klapstoeltjes en koelboxen slepende toeschouwers die zich om het kwartier naar een volgend podium reppen. Al happend in een taco, hamburger of gevulde koek, baanden ze zich een weg naar één van de vijftien zalen. Om niet zelden te verdwalen in de labyrintische gangetjes en trappenhuizen van het Congresgebouw.

Eenmaal terug bij de podia was er veel te kiezen. Gevestigde namen als Al Jarreau, Chick Corea en B.B. King waren te vinden in de grote zalen. Vooral de Statenhal heeft de akoestiek van een bloemenveiling maar dat maakt voor groepen als de George Duke Band niet uit. Met gastzangeres Rachelle Ferrell zette de band een, zwaar op de bastonen leunend, geluid neer dat tot op de goed gevulde tribunes magen deed trillen. De gospel van Kirk Franklin & Nu Nation had eenzelfde kracht, maar vanwege het vroege tijdstip van het optreden miste Franklins godsvruchtige enthousiasme een klankbord.

Datzelfde probleem kende ook DJ Spooky die de spits afbeet in de veel intiemere Paulus Potter Zaal. Ondanks de rook, flitslichten en vele decibellen wilde het publiek maar niet dansen op zijn geluidscollages met drum 'n' bass-achtige grooves. Dat lukte Dulfer! met zijn rechttoe- rechtaan beats later op de avond overigens wel. In de Mondriaan Zaal opende gitarist Jesse van Ruller de avond met zijn ingetogen swingende kwartet. Het daarop volgende Bennie Wallace Quartet swingde een stuk nadrukkelijker. Maar het beste in deze zaal kwam van The Treya Quartet. Met heldere melodielijnen van pianist Peter Waters die het gedempte, subtiele trompetspel van Paolo Fresu doorsneden.

( a d v e r t e n t i e s )