NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door Bernard Hulsman
Vaak is Payola, het literaire tijdschrift voor popmuziek, uitgemaakt voor een ouwe-lullen- blad. De popmuziek waarover de auteurs van Payola schreven, zou belegen en achterhaald zijn, meenden veel critici. Het verwijt was onterecht. In Payola stonden niet alleen ook artikelen over jonge popartiesten, maar bovendien heeft veel popmuziek eeuwigheidswaarde en kan dus eenvoudigweg niet achterhaald zijn.

Toch leidt Payola een moeizaam bestaan. Zo moeizaam zelfs, dat redactie en uitgever zoeken naar een nieuwe, vermoedelijk goedkopere vorm waarin het kan voorbestaan. Wie weet biedt de brochure-achtige vorm van Heaven, waarvan onlangs het eerste nummer verscheen, inspiratie voor Payola. Popmagazine voor volwassenen, zo omschrijft Heaven zichzelf. Volwassen is bij dit blad een eufemisme voor ouder, want anders dan Payola zet Heaven zich expliciet af tegen andere, ongenoemd blijvende popmedia die alleen aandacht zouden hebben voor 'jongerencultuur'. "In de bestaande media lijkt vrijwel alleen plaats te zijn voor wat jong en trendy is, en alles wat daar niet in past wordt al gauw afgedaan als ouderwets en obsoleet", zo valt in het voorwoord van Heaven te lezen. "En dat terwijl er in al die 'achterhaalde' genres als blues, folk, country, soul, rock, reggae, wereldmuziek en popmuziek zoveel schitterende muziek gemaakt wordt."

De pretentie om op te komen voor wat de redactie de 'onderdrukten in de muzikale samenleving' noemt, maakt Heaven in het eerste nummer waar. Het hart van het blad wordt gevormd door een groot aantal besprekingen van cd's van artiesten als Maddy Prior, Eva Cassidy en Hedningarna over wie andere popbladen inderdaad nooit schrijven. Nadeel van deze besprekingen is wel dat bijna alle cd's drie ('goed, zeker voor de liefhebbers van het genre') of meer sterren krijgen. Slechts een enkele cd wordt afgescheept met twee sterren, wat nog altijd staat voor 'redelijk'. Zouden er echt geen slechte cd's worden gemaakt? Een van de besprekers van deze 'volwassen' cd's is overigens Volkskrant- kunstchef Ariejan Korteweg, een van de felste critici van het 'ouwe- lullen-karakter' van Payola.

De cd-besprekingen worden omlijst door langere artikelen. 'Wrevel' van hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio is gelukkig niet toonaangevend voor Heaven. Dit artikel lijdt al te zeer onder een oude-mannen- toon. "Wat nieuw is, of dat althans lijkt, is sexy, en dan doet de muziek zelf minder ter zake", zo begint Domburg Scipio een artikel over de in zijn ogen ten onrechte miskende Britse popgroep XTC.

De andere artikelen in het eerste nummer van Heaven gaan niet gebukt onder zuurheid, maar lijden vaak aan een ander euvel: braafheid. Het stuk van Jasper van de Sande over Bruce Springsteen is bijvoorbeeld nauwelijks meer dan een chronologische opsomming van platen en cd's. Soms, zoals in het artikel van Tom de Jong over Deep Soul, wordt de braafheid gecompenseerd door een schat aan informatie, maar vaak missen de auteurs ook nog eens kansen. Zo zeurt Huber van Hoof in zijn verslag van het New Orleans Jazz & Heritage Festival vooral over goedkope koffie en komt Johan Derksen in zijn interview met Dion DiMucci niet veel verder dan vragen als 'Wat kunnen we verder nog van u verwachten?'

Heaven. Popmagazine voor volwassenen. Nummer 1 (juli/augustus). Uitg. Mevis Music b.v. Prijs ƒ 4,95.