NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Oud-Ajacied Johnnie Rep gaat achterover zitten en denkt terug aan de mooiste tijd van zijn leven. Dat was op Corsica, bij de voetbalclub Bastia. Bij mij komen honderd vragen op, het andere voetballen daar, de onafhankelijkheidsbeweging, het wonen in het buitenland, dat half-Italiaanse taaltje daar, de aanpassing. Wat maakte het voetbal daar zo leuk? Houdt Rep van isolement? Rep zegt alleen: "Het was het mooiste eiland van Europa." Interviewster Rémi van der Elzen reageert: "Het mooiste eiland van Europa?" Rep weer: "Ja, absoluut."

En later dat ene moment, 25 jaar geleden, beschreven in alle knipselmappen, iets in een Duits zwembad met een journalist. De gemiddelde voetballiefhebber moet het verhaal kunnen dromen. Van der Elzen wil het nog eens horen en neemt Rep mee naar de schommelbank, vast onderdeel van haar RTL5-programma Alleen op de wereld. Daar worden bekentenissen gedaan, tenminste dat moet. "Wat gebeurde er?", vraagt ze. "Ik weet er alles van", antwoordt Rep. "Jij weet er alles van?", vraagt ze. Nu is Rep weer terug in Nederland. "Ik woon nu in Zaandam", zegt hij. "Woon jij nu in Zaandam?", vraagt ze.

Een unieke interviewtechniek van Van der Elzen, dat ze de vragen achter de antwoorden zet. Ze weet niet hoe ze verder moet of heeft het antwoord nog niet in zich opgenomen zodat ze het nog eens herhaalt. Haar interviewprogramma is traag en mist focus. Zenuwachtig rent ze door haar draaiboek van bekende feiten en kan niet reageren op onverwachte antwoorden. Ze formuleert slecht - veel aah's en um's - en maakt haar zinnen niet af. Soms heeft ze een eigen, vergezocht theorietje. Alleen op de Wereld is geen haar beter dan TV- studio, haar vroegere KRO-programma met door de geïnterviewde gekozen tv-fragmenten. Het mens-tot-mens-gesprek in beeld met een suf- geïnterviewde beroemdheid is een van de moeilijkste genres die er is. De interviewer moet goed zijn voorbereid door haar redactie maar moet elk moment van het draaiboek kunnen afwijken. Ze moet de structuur van het gesprek en de te stellen vragen in het hoofd houden en tegelijkertijd goed opletten, luisteren en ad rem zijn. Vragen stellen die ook bij de kijker opkomen.

Van der Elzen kan dat niet allemaal tegelijk. De mensen die het wél kunnen, zijn op een hand te tellen. Jeroen Pauw staat aan de top, Martin Simek heeft het, Paul Witteman kan het op een wat zakelijker manier, Theo van Gogh heeft het goed gedaan, Pieter-Jan Hagens had ooit een aardig programma. Wijlen Ischa Meijer vond ik op papier veel beter dan in beeld. Merkwaardig dat er tussen mijn top vijf geen vrouwen zitten. In het buitenland is dat wel het geval. Ik kan dat niet verklaren. Goede interviewers zijn integere bedriegers en mannen hebben daar misschien minder moeite mee. Hij moet aardig zijn en een goede band met de geïnterviewde scheppen om een paar kiezen te trekken, geheel voor het genoegen van de kijker. Als een jachtlustig luipaard moet hij op zijn kans springen zonder agressief te zijn. Het moet de geïnterviewde bijna onmogelijk worden gemaakt om het verzoek te weigeren. Catherine Keyl zou het moeten proberen. Goede interviewers krijgen goede gasten. Die komen graag. Er zijn niet zoveel televisiejournalisten die niet alvast antwoorden geven maar vragen stellen.

Na Alleen op de Wereld schakelde ik gisteren over naar Simek Adverteert! Net als Van der Elzen vroeger wel deed, raakt hij de geïnterviewde aan. Maar dat doet hij niet in plaats van een vraag maar om hem voor te bereiden op wat er komen gaat. Simeks gesprekken zijn celebraties, betoveringen. Gisteren ondervroeg hij een vrouw die haar baby van een paar dagen had verloren. Hij cajouleerde, stelde vragen die in mijn hoofd opkwamen en eindigde in een climax met het babyportretje aan een halskettinkje en de laatste twee tonen uit een muziekdoosje. Als kitsch zo volmaakt, maar het was écht.