In: 8 theaters

Privé-detective speelt vadertje

Door DANA LINSSEN
O wat een wonderlijk wezen is de vrouw. En ondoorgrondelijk is ze ook. Maar wil Laetitia Masson in haar tweede film A vendre nou dat we sympathie, medelijden of afkeer voelen van haar onbegrijpelijke, ontembare, onaangepaste hoofdpersoon?

Ik kom er maar niet achter. France Robert is een jonge vrouw op drift. Ze is op de vlucht voor het kleinburgerlijke milieu van haar ouders, de naargeestige contacten in het Noord-Franse provinciestadje waar ze vandaan komt en tot slot voor de man die haar uit haar rusteloze bestaan wilde bevrijden door met haar te trouwen. Als ze echter niet komt opdagen in de kerk geeft hij privé-detective Luigi (Sergio Castellitto) de opdracht naar haar op zoek te gaan.

Wat zich ontrolt is een ingenieuze road movie, waarin Luigi's naspeuringen niet alleen France's omzwervingen volgen, maar ook nadrukkelijk haar leven reconstrueren door zíjn ogen. En dat zijn toevallig de ogen van een man die op de dag af weet hoe lang hij al geen vrouw heeft gehad. Een man die gescheiden leeft van zijn eigen, ongrijpbare echtgenote en verliefd wordt op de schim die hij najaagt. Tot zover is A vendre een knap geconstrueerde en gestileerd gefotografeerde film, waarin de levens van een man en een vrouw die beiden op de loop zijn voor hun gevoelens en geen relaties aan kunnen gaan steeds meer met elkaar versmelten. France wordt mooi fragiel, licht neurotisch gespeeld door Sandrine Kiberlain die ook de hoofdrol in Massons veelgeprezen debuut En avoir (ou pas) op zich nam.

Zij en haar personage gaan echter gaandeweg in gelijke mate op je zenuwen werken. De actrice omdat haar spel vlak blijft en haar karakter geen gelaagdheid toestaat. De heldin omdat haar manier om geld te vragen (en te bieden) voor seksuele en emotionele contacten niet een symbool wordt voor de onafhankelijkheid van vrouwen (zo u wilt), maar een trucje dat alle vrouwen tothoeren bombardeert die te tuttig zijn om anale seks te willen. Dat is dan weer voorbehouden aan twee New-Yorkse homoseksuelen. Ik geef toe dat ik hier de draad een beetje kwijtraakte.

Ergerlijk blijft evenwel dat de film de strijd tussen de seksen wil uitspelen op een manier die én romantisch is (zij krijgen elkaar), én geen winnaars kent (France en Luigi komen als behoorlijk contactgestoord uit de strijd) én geen verliezers (want ze overleven tegen wil en dank). Eigenlijk betoogt A vendre dus helemaal niets, behalve dat sommige mannen met bindingsangst graag vadertjespelen over ontspoorde meisjes. En heel even lijkt het alsof Masson dat wel eenveilig idee vindt.