In: 70 theaters

Kevin Costner heeft liefdesverdriet op een warm belicht strand

Door HANS BEEREKAMP
Het onderscheid dat bij de beoordeling van boeken wel gemaakt wordt tussen lectuur en literatuur, bestaat in de filmkritiek niet. Maar als een filmredactie verweten wordt geen selectie te maken in het bespreken van films, dan denkt men meestal aan het vermeende gebrek aan oorspronkelijkheid van genrefilms.

Toch valt juist in laag-bij-de- grondse horror- of karatefilms doorgaans meer originaliteit aan te treffen dan in de echte filmische pendant van de bestseller-industrie: grootscheepse verfilmingen van goed verkopende romannetjes, zoals The Horse Whisperer of Nicholas Sparks' Message in a Bottle.

De producenten van de al voor het verschijnen van Sparks' tweede romanhit voor verfilming aangekochte flut, hebben weinig aan het toeval overgelaten. Als regisseur werd Luis Mandoki aangezocht, de Mexicaanse maker van eveneens het ongelukkige liefdesleven van dames betreffende Hollywoodfilms als White Palace en When a Man Loves a Woman. Cameraman werd de in de gouden gloed van strand en zee gespecialiseerde Caleb Deschanel, componist Gabriel Yared (The English patient) zorgde voor de violen en Gerald DiPego, die al in Phenomenon bewees goed thuis te zijn in psychologische huis-, tuin- en keukenfilosofietjes, bewerkte de roman tot scenario. De casting kan evenmin erg verrassend genoemd worden: Robin Wright Penn als naar romantiek smachtende gescheiden moeder, Kevin Costner als zwijgzame ruwe bolster en weduwnaar, die zichzelf uit verdriet veroordeelt tot sociaal en geografisch isolement en Paul Newman als zijn onverstoorbare, levenswijze oude vader.

Costner verbouwt in een havenstadje in North Carolina oude schoeners en wil niemand meer spreken na de dood van zijn enige grote liefde. Mokkend kijkt hij naar de horizon en schuurt voort: Costner Dances with Boats. Hij schrijft zijn vrouw een postume liefdesbrief en werpt die in een fles de oceaan in. Wright, researcher voor een dagblad in Chicago, vindt het epistel, waar de krant een stuk over publiceert. Ze weet de flessenman op te sporen en wordt verliefd, zonder hem te vertellen dat hun ontmoeting geen toeval is. Dat krijg je natuurlijk vroeger of later op je boterham. Dan steekt een fatale stormwind op.

Het valt niet mee om in Message in a Bottle een scène te vinden die zich aan voorgekookte formules onttrekt, dat ene memorabele moment dat in zelfs de slechtste film pleegt op te duiken. Waarschijnlijk komt het voor rekening van de Engelse komiek Robbie Coltrane, in de serieuze rol van Wrights cynische hoofdredacteur, die zonder woorden weet over te brengen dat hij haar begeert, maar beseft te dik en te saai te zijn voor de in deze film tot norm verheven damesbladenromantiek.