In: 13 theaters

Brutaal griezelen met Barbie & Clyde

Door HANS BEEREKAMP
Een stilleven achter tralies vormt het openingsbeeld van Bride of Chucky, de vierde en verreweg de beste aflevering uit de horrorfilmserie over een moordlustige pop die in 1988 begon met Child's Play.

In een politieopslagplaats treft de liefhebber van het genre vertrouwde attributen aan uit verwante series als Halloween en Friday the 13th. Ook wacht de roodharige Chucky daar op een nieuwe herrijzenis. Weinig later zal de adorabele white trash queen Tiffany (Jennifer Tilly) door het verrichten van een voodooritueel de geest van een neergeschoten seriemoordenaar opnieuw bezit laten nemen van haar poppenkindje. Vloekend en snerend - zoals in de drie andere films met de stem van Brad Dourif - wil hij meteen met haar naar bed en helpt haar naar de andere wereld: dat wil zeggen, hij propt haar bezoedelde ziel in een bruidspop, zodat ze samen aan een bloederige road movie kunnen beginnen, door de producent van Bride of Chucky beschreven als een soort van Barbie & Clyde.

Het Amerikaanse debuut van Hongkong-regisseur Ronny Yu onderscheidt zich niet alleen door een originele, niet voor gevoelige naturen bestemde vormgeving, waarin de geraffineerde beweging van de twee helden door poppenspeler Kevin Yagher volstrekt overtuigt. Het scenario van Chucky's geestelijk vader Don Mancini is brutaler en doordachter dan in de drie eerste afleveringen, respectievelijk geregisseerd door Tom Holland (1988), John Lafia (1990) en Jack Bender (1991). De eenvoudigweg Child's Play 2 en 3 getitelde films kwamen hier nooit verder dan de videotheek, mede omdat de serie in een kwaad daglicht belandde door de bekentenis van de jeugdige moordenaars van kleuter James Bulger in Liverpool, dat ze tevoren naar Child's Play hadden gekeken. De kwade en anarchistische inborst van Chucky appelleert aan de boze puber die in iedereen op z'n minst een beetje schuilt. Niets is hem heilig, zeker niet de droom van elk meisje, zelfs de vileine Tiffany, om te trouwen en een gezin te stichten. Op allerlei niveaus speelt Bride of Chucky met de romantiek in de griezelklassieker Bride of Frankenstein (James Whale, 1935), maar ook met de onverenigbaarheid van de verlangens naar versmelting met een partner en naar onverantwoordelijkheid en autonomie. De ideologie van het huwelijk als hoogste goed, de nauwelijks verborgen agenda van praktisch elke Hollywoodfilm, wordt, begeleid door heavy metal- muziek, in Bride of Chucky in wisselende mate van subtiliteit ontregeld. De parallelmontage van een huwelijksvoltrekking met een slachtpartij is het meest extreme voorbeeld: for better or for worse, tsjak, in sickness and in health, splash.

Wie in dit soort blasfemie een gevaar voor de samenleving wil zien, dat je het best met censuur te lijf kunt gaan, kan aan Bride of Chucky zijn hart ophalen. Ik geloof niet dat James Bulger gered had kunnen worden door een tijdig verbod op de vertoning van Child's Play. En ik moet bekennen erg te hebben genoten van het handige uitspelen van de tegenstelling tussen schattige popperigheid en duivelse driften in dit meesterwerk van slechte smaak.