Bioscoopagenda Nederland
www.bios.nl

In: 't Hoogt Utrecht 4 april; Tropeninstituut Amsterdam 9; Lantaren/Venster Rotterdam 11; Movie W Wageningen 14; Schuttershof Middelburg 16; Poelestraat Groningen 18; Haags Filmhuis 19; Plaza Futura Eindhoven 21; Lumière Maastricht 26; Cinemariënburg Nijmegen 25; Chassé Breda 29

Tobben over het moederschap in Iran

Door DANA LINSSEN
De aantrekkelijkheid van The May Lady, de zesde film die door het Filmfestival Rotterdam in het kader van de Wereldcinema Tour wordt gedistribueerd, berust grotendeels op een misverstand, namelijk het geëmancipeerde karakter ervan.

Rakshan Bani-Etemad (1954) is een van de vooraanstaandste vrouwelijke filmmakers in Iran en juist in dat land moet de manier waarop de film openhartig emancipatoire vraagstukken aan de orde stelt opmerkelijk zijn, denk je althans als Westerse toeschouwer. Maar het is nu juist niet uitzonderlijk dat de in de film geportretteerde vrouwen een academische loopbaan hebben, maatschappelijke posities bekleden, hun kinderen in crèches onderbrengen en nadenken over de vraag hoe ze werk en gezin moeten combineren. Dat is juist gewoon, evenals het feit dat het voor weduwen en hoger opgeleide vrouwen makkelijker is om carrière te maken dan voor gehuwde vrouwen uit de onder- en middenklasse. Het komt zelfs behoorlijk overeen met de situatie zoals we die in het Westen kennen.

Wat er zonder dit element van The May Lady overblijft - en natuurlijk, natuurlijk is het in Iran allemaal veel minder, blijft het een repressief land, vooral voor vrouwen - is eigenlijk een vrij matige film. Forough Kia (naar de dichteres Foroug Farrokhzad, die vrouwen aanspoorde hun leven in eigen hand te nemen en de filmmaker Abbas Kiarostami, die eenzelfde mengeling van speelfilm- en documentairebeelden en verteltechnieken toepast als Bani-Etemad) is een gescheiden filmmaakster die een documentaire maakt over de vraag wat een vrouw tot een goede moeder maakt. Ondertussen tobt ze met een opstandige zoon die het maar niets vindt dat zij weer een relatie wil beginnen. De veellagige structuur leidt in deze film niet zoals bij Kiarostami tot een helder en inzichtelijk beeld, maar tot een overdadige opeenstapeling. Ook stilistisch is de film niet bijster interessant, de koele, afstandelijke manier van filmen nodigde mij in ieder geval niet uit een antwoord te geven op Foroughs vragen.