In: 10 theaters

T I T E L             :	Asterix en Obelix versus Caesar
S T E M R E G I E :	Arnold Gelderman

In: 44 theaters

Gedrogeerde Galliërs in actie

Door HANS BEEREKAMP
De duurste Franse film aller tijden (budget: 278 miljoen francs of 93 miljoen gulden) is een in technisch opzicht bewonderenswaardige loflied op de Gallische force de frappe: in een origineel scenario, gebaseerd op de personages uit de Asterix-stripalbums van Goscinny en Uderzo, houden de bewoners van een Gallisch dorp zich de Romeinen uitsluitend van het lijf door massale consumptie van de toverdrank van de druïde Panoramix.

Met die strategie zouden de verdedigers van het Franse drugsbeleid noch de organisatoren van de Tour de France zich kunnen identificeren, maar het Franse publiek is dol op deze eerste live-action-versie van de al een half dozijn keer tot tekenfilm bewerkte stripserie.

De effecten van het dopinggebruik vormen de voornaamste attractie van Astérix et Obélix contre César. Geavanceerde computertrucage laat nu levende Romeinen door toedoen van Gallische vuisten het luchtruim kiezen, Obelix (Gérard Depardieu) een olifant optillen en Asterix (de slechts in eigen land geëerde komiek Christian Clavier) op krokodillen surfen. De moderne filmtechnologie leent zich uitstekend voor het realiseren van cartooneske acrobatiek, maar in alle andere opzichten blijkt eens te meer dat de dramaturgie van strips het in speelfilms minder goed doet.

Depardieu en Clavier zijn karikaturen, niet alleen omdat ze weinig meer kunnen worden dan een getrouwe afspiegeling van de fameuze helden, maar vooral omdat ze in opdracht van regisseur Claude Zidi luidruchtig gesticuleren en ergerniswekkend retorisch praten. Zidi is altijd een man geweest van weinig subtiliteit, die het publiek op zijn wenken bediende met breedsprakig kluchtwerk van bij voorbeeld Jean-Paul Belmondo en Louis de Funès. Met name de laatste herleeft in de snuivende en briesende interpretatie van Asterix door Clavier. Toch valt deze fontein van flux de bouche verre te prefereren boven de Nederlands nagesynchroniseerde versie, die in vier keer zo veel theaters als de originele uitgebracht wordt. De meest ergerniswekkende recente tendens in het Nederlandse bioscoopbedrijf is het opdringen aan het publiek van nagesynchroniseerde speelfilms. Het argument dat de film zo toegankelijker wordt voor kinderen is een drogreden: wie in staat is om een stripalbum te volgen, kan ook ondertitels lezen. Aan kinderen jonger dan acht jaar is Asterix en Obelix versus Caesar niet besteed; de ware reden is dat de Amerikaanse distributeurs van deze en andere Nederlands nagesynchroniseerde films denken dat wij in Europa net zo min van ondertitels houden als het Amerikaanse publiek. Rare jongens, die Amerikanen!