In: 40 theaters

Detective danst met de duivel

Door BIANCA STIGTER
Het gezicht van acteur Nicolas Cage is verwrongen. Hij grimast, hij knippert, hij doet een hand voor zijn mond om net niet naar boven komend braaksel op te vangen, hij doet zijn hand voor zijn ogen, nee net niet.

Cage speelt een detective die naar een snuff movie kijkt, een film waarin iemand wordt vermoord, echt vermoord. Detective Tom Welles gelooft niet dat zulke documentaires echt bestaan, maar de vrouw die hem de film toont wil het zeker weten. Ze heeft het acht millimeter filmpje in een kluis gevonden na de dood van haar rijke echtgenoot. Welles gaat op onderzoek uit, een onderzoek dat hem eerst naar de seksuele onderwereld van Los Angeles brengt en vervolgens naar die van New York. Zo geschokt is Welles door wat hij daar te zien krijgt dat hij helemaal vergeet zijn vrouw te bellen.

8mm is een film van Joel Schumacher, de maker van onder meer twee Batmanfilms, waarin het kwaad al glansde als vettig leer en paars fluweel. Van de seksclubs van L.A. maakt hij een soort Disneyland voor sm-liefhebbers. In New York situeert hij de seksindustrie in het meatpackers district - varken na varken wordt gevild uit vrachtwagens gedragen als Welles aanbelt bij de 'Jim Jarmusch van de pornofilm'. Welles heeft zijn grijze pak inmiddels vervangen door een leren jackie. Want wie met de duivel danst, verandert de duivel niet, die verandert zelf, zoals Welles' gids in de onderwereld, een verkoper uit een seksshop, snedig opmerkt. Maar voor Welles zelf aan het moorden slaat, heeft hij nog wel toestemming nodig. Hij belt de moeder van het verdwenen meisje en vraagt haar of hij wraak mag nemen. En dan worden er weer mensen overgoten met benzine, gezichten tot moes geslagen en schedels verbrijzeld. Maar nu mag het. Het enige waar 8mm sympathie voor wekt, is Funny Games, de film van Michael Haneke waarin het publiek voor zijn sensatiezucht geen absolutie wordt verleend.

Het scenario van 8mm is van Andrew Kevin Walker, die eerder het script voor Seven schreef, een thriller die onder het mom van morele verontwaardiging allerhande leuk belichte martelingen liet zien. Net als Seven blijft 8mm tot de laatste seconde spannend. Niet omdat het zo interessant is om te zien dat Welles tot drie keer toe misschien wel net niet bij zijn pistool kan, maar omdat je zeker wilt weten dat hij zijn pistool niet tegen zijn eigen slaap zet. Tegen beter weten in bleef ik daar op hopen. Maar nee, in de allerlaatse scene worden in suburbia herftsbladeren aangeharkt.

Het morele moeras waaruit een film als 8mm opstijgt, is waarschijnlijk nooit te dempen. Langzaam voel je je na afloop toch in de stinkende modder wegzakken. Het heeft geen zin je ogen dicht te doen, het heeft geen zin je hand voor je mond te slaan; er komt toch geen echt braaksel.