NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Hassan spreekt accentloos Nederlands maar toch is hij zo dom dat hij niet begrijpt wat 'balen als een stekker' of 'tabak hebben van' betekent.

Die uitdrukkingen neemt hij letterlijk. Ik word verondersteld daar hard om te gaan lachen, want het is een comedy. Hassan doet me denken aan de indiaan in de strip die 'mij' gebruikt in plaats van 'ik': ,,Mij dit niet leuk vinden''. Chiem van Houweninge en Marina de Vos, schrijvers van Ben zo terug zouden van Hassan een briljante hoogleraar wiskunde kunnen maken maar ook dan blijft hij een geconstrueerd typetje. Etnische humor is netelig ondanks alle goede bedoelingen. Het is goed gebruik om de grappen over te laten aan de etnische groep zelf. Ik verlang naar een Nederlandse Hanafi Kureishi van My beautiful laundrette en The Buddha of suburbia. Het als multicultureel aangekondigde Ben zo terug stamt uit het pre- multiculturele tijdperk. Het heeft veel weg van Toen was geluk heel gewoon, de zondagse KRO-comedie over het leven in de jaren vijftig. Ze hebben het allemaal zo gezellig in de kapperszaak De hippe knip. Wat mini-misverstandjes maar nooit een conflict van betekenis. Opa de Turk schenkt thee. Hassan zit liever bij de Nederlandse kapper dan in het Turkse theehuis. Hij maakt voor niets je jas schoon als daar modder op is gespat. De straat is veilig en leeg, want die wordt bewaakt door een Bromsnor-achtige veldwachter. In de krant staat niks over zwarte scholen, illegalen, een brandend theehuis of gewelddadige groepen jongeren. Nee, er is een schilderij van Van Gogh gestolen. Tjonge tjonge, wel 80 miljoen gulden. In wat voor tijd leven wij. Ik herken niets van het Rotterdamse Crooswijk of Delfshaven.

De tijd dat de multiculturele samenleving gold als een permanente braderie met cous-cous en Vietnamese loempia is definitief voorbij. Toch wil de NPS een multiculturele radiozender alsof het om een homogene doelgroep, een aparte zuil gaat, die van de allochtonen. Maar Hassan heeft nog minder op met Kaapverdische muziek dan een autochtoon en hij heeft een schotelantenne op zijn dak. In Ben zo terug is Hilversum nog de navel van de wereld.

Wie een glimp wil opvangen van het echte leven krijgt dat in Girls, girls, girls... op zondagmiddag. Daar praten 12 vrouwen van tegen de dertig over hun worstelingen met hun gemengde of geheel buitenlandse afkomst. Elke week een portret. Ze zijn allemaal geslaagd. Opvallend veel vrouwen hadden één Nederlandse ouder. Een Marokkaanse vrouw was in een geheel autochtone wijk opgegroeid. Haar Marokkaanse ouders wilden assimileren en daar zijn ze met hun dochter in geslaagd. De vrouwen zijn net op de leeftijd dat ze zich afvragen wie ze zijn en hoe ze verder willen leven. Een Turkse topadvocate, die er autochtoon uit ziet, wil met een Turkse moslim-man trouwen. Een half-Marokkaanse geeft na amoureuze omzwervingen de voorkeur aan een autochtoon vriendje. Voor vrouwen met een donker uiterlijk wordt assimilatie belemmerd door de buitenwereld die hen aan hun anders zijn herinnert. Ze krijgen veel opmerkingen op straat. Ook wordt hen meteen gevraagd waar ze vandaan komen. Met de beste bedoelingen maar toch hinderlijk. In de nieuwe etiquette past dat niet. Voor iemand die de vele vermoeiende incidentjes niet meemaakt, is de dagelijkse hinder moeilijk te begrijpen. Het Vlaamse Panorama gaf eens een verborgen camera mee aan twee goed Vlaamssprekende Marokkaanse jonge mannen. Ze werden overal geweigerd, bij disco's, bij werkgevers. ,,Dah kun-de-ge toch nie gelove'', zeiden ze grimmig. Ik vrees dat het in Nederland niet anders is. De wet biedt nauwelijks middelen tot verzet. Discriminatie doet zich in het tolerante Nederland toch niet voor? Maar ook al komt Hassan nog zo vaak in De hippe knip, multi-gezellig zal ons immigratieland niet gauw worden.