NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Ik keek naar de beeldbuis om de taart te zien. En hij smaakte wel zoet, zei minister Zalm sportief, maar zag er eenmaal uiteengespat wat bruingroenig uit, als kots.

Was ook een volkorentaart. Vers, want anders had Zalm een hersenschudding gekregen. De eerste miste hem bijna maar kwam toch terecht. De tweede raakte hem vol in het gezicht. ,,Verdomme'', hoorde ik. Was dat Zalm zelf? Zo had de actiegroep Taart een beeld van de introductie van de euro geschapen, dat geen enkele fotograaf of cameraman kon weerstaan. Taart werpen is overgewaaid uit Amerika, las ik in de Volkskrant en werd al eerder in Nederland toegepast. Een vorm van klein terrorisme, een beeldbommetje. Breng de gezagsdrager in een belachelijke positie als de camera's lopen. De voorpagina's van alle kranten, waaronder deze, het Journaal, Actienieuws, RTL4, Nova brachten het prominent. Een geslaagde actie dus.

Een taartblaag mocht zijn daad even voor de camera toelichten, terwijl hij stevig werd vastgehouden. De euro was ondemocratisch, zei hij. De autoriteiten haastten zich te verklaren dat deze actie ondemocratisch was. En daarmee was de discussie afgesloten, want geen verslaggever was er nog in geïnteresseerd. Terwijl de chauffeur zijn jasje reinigde, bedankte Zalm in hemdsmouwen en met een olijke knipoog voor de taarten. Een politicus moet steeds meer over hebben voor de glibberpaal van de macht. De beurspresident zag de faam van zijn beurs een duikje nemen. Hij zou de zaak grondig laten uitzoeken. En dat betekent nog meer controle bij de ingang, nog eerder van tevoren de komst van een camerateam aankondigen. Toch maar die taartscanners bestellen. In een samenleving waar imago en uiterlijke schijn tellen, komt de zoete kledder harder aan dan een geweerschot. De introductie van de euro door Zalm, de gongslag, het hoera waren maanden lang voorbereid. De camerateams waren opgetrommeld om het succes volgens de strakke regie van beurs en overheid in beeld te brengen. Woordvoerders, walkie talkies stel ik me voor. Daar moeten jullie staan, dan komt hier Zalm, dan gaat zo de gong en daarna mogen jullie zomaar vrij rondlopen om een paar masters of the universe te ondervragen over die fantastisch functionerende computers. Wie de regie weet te verstoren, trekt dan alle aandacht. Er ontstaat geen inhoudelijk debat maar een strijd tussen tegengestelde plaatjes.

Later op de avond mocht de inmiddels 91-jarige actrice Mary Dresselhuys voor NCRV's galante Rik Felderhof een uur lang uitweiden over modern onfatsoen. Terwijl ze rozen afknipte en verder in haar prachtige tuin aan het water redderde, vertelde ze over haar leven, haar weduwebestaan en klaagde ze over de drang tot 'scoren' in bed. Meer alleenspraak dan interview. Goede vragen vindt Felderhof ongepast. Dresselhuys herinnerde zich haar emoties toen ze voor het eerst hand in hand met een jongen schaatste: ,,Tien blote vingers schoven in elkaar.'' Van het voelen van de punt van de tong van een jongen werd ze 'gek van opwinding'. ,,Nu doet een kind meteen zo van hap en krijgt een mondvol van rauwe biefstuk. De lap gaat er helemaal uit en bij de ander in'', zei ze vol walging. Vredig zat ze met Rik op het bankje die alleen zo nu en dan een vraag stelde om haar gezellig gebabbel weer op gang te brengen. Verder hielp hij maar wat in de tuin en voelde zich gevleid omdat ze hem 'jongen' noemde. Dat was dus voor de oudere kijker. Aan de andere kant werd de jongere gelokt door Barts BNN waar een jonge New Yorkse vrouw met een paar snelle hoofdbewegingen uitlegde wat heading was: orale seks. Ze was een succesvol makelaar, verdiende veel geld, had net een groot appartement gekocht, leeg nog, maar was toch niet gelukkig, zei ze lachend. De thema-avond ging over jong Amerika en de portretjes waren een mooi voorafje voor de lijzige types in de generatie-X-film Reality Bites. Die eindigde niet met een rondje schaatsen.