NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

KASPER JANSEN
Toen ik enkele jaren geleden in Salzburg door de Getreidegasse wandelde - de straat waar in 1756 Mozart werd geboren - was de doorgang volkomen versperd door een menigte opgewonden vrouwelijke toeristen. Temidden van tientallen keurige dames bleken twee beroemde zangers te staan: Thomas Hampson en Bryn Terfel. Opgewekt en gevat converseerden ze langdurig met hun fans, die naarmate ze verder weg stonden alsmaar meer kirden en joelden.

Tenoren mogen met hun hoge stemmen onder de operazangers het opzienbarendst en het bekendst zijn, de baritons (Terfel is bas- bariton) zijn met hun stevige lage stemmen de èchte mannen onder de zangers en wekken ook fysiek de bewondering van de vrouwen. Thomas Hampson is bovendien een echte mooie man - hij weet het zelf het beste en hij gedraagt zich als een stadse gentleman. Bryn Terfel is een ontwapenend gezellige dikke lekkere knuffel, afkomstig uit het armelijke Wales.

Het is deze Bryn Terfel, die na zijn optreden in Mozarts Don Giovanni in de New-Yorkse Metropolitan Opera de voorpagina van The New York Times haalde. Het was voor het eerst in twintig jaar dat er iets over kunst op de voorpagina van de krant stond, wat evenveel zegt over Terfel als over The New York Times.

In de documentaire die de NPS vanavond over Bryn Terfel uitzendt, is de zanger nog te zien als een schooljongen, slank in vergelijking met nu, maar toch al flink uit de kluiten gewassen. De opnamen zijn afkomstig van door de televisie in Wales uitgezonden zangwedstrijden in de jaren 1982 en 1983, waarop Terfel met zijn zeer duidelijk aanwezige talent zijn eerste prijzen won. Toen zong hij nog volksliedjes, zoals ongeveer iedereen in Wales, inclusief zijn vader en moeder. ,,In Wales word je niet geboren met een zilveren lepel in je mond, maar met muziek in je hart'', zegt Terfel.

In het programma gaat hij terug naar de boerderij van zijn ouders Hefin en Nesta Jones, met wier achternaam Terfel kennelijk niet niet aan een zangerscarrière kon beginnen. We zien hem optreden in een hal voor 4.500 Welshmen, toch nog zenuwachtig wegens een hinderlijke keelaandoening. Het speelse lied van Papageno uit Mozarts Die Zauberflöte komt er goed uit, maar in het sobere Ombra mai fu uit Hndels Serse is de stembeheersing minder.

Voor het overige is Bryn Terfel in deze omgeving nog altijd de zoon van de doodgewone schapenboer, die zijn oma meeneemt naar het concert. Maar in de mondaine zangerswereld heeft hij het in korte tijd ver geschopt en is hij nu wereldberoemd. Terfel won tal van prijzen, Gramophone Magazine riep hem in 1992 uit tot 'Young Singer of the Year' en hij kreeg onderscheidingen voor zijn solo-cd's. Engeland is gek met hem. Toen Terfel vorig jaar in Amsterdam in Tosca zijn debuut maakte als Scarpia, schreven de Engelse recensenten vrijwel uitsluitend over hem.

Het wonderlijke aan Terfels uitbundig gulle stem is dat hij werkelijk alles even goed lijkt te kunnen: hard en zacht zingen met alle mogelijke verschillende expressies, van dreigend en bars tot lief en verleidelijk. Zijn flexibiliteit blijkt uit zijn vertolkingen van verschillende rollen in Don Giovanni: hij zong Masetto (een boer), Leporello (de bediende) en Don Giovanni zelf - de aristocraat die zich telkens weer anders voordoet.

Terfels veelzijdigheid, zijn natuurlijke speeltalent en zijn sugges[- ]tieve mimiek blijken in dit portret het best uit zijn Salzburgse interpretatie van Leporello's catalogus-aria uit Don Giovanni, waarin hij alle vrouwen die door Don Giovanni werden veroverd, naspeelt. Heeft zo'n zanger nog iets te wensen? Ja, hij zou ook wel een tenor willen zijn en, net als Pavarotti, de 'ik zal overwinnen'-aria uit Turandot willen zingen: Vincero! Vinceeeero!

Het uur van de wolf: Bryn Terfel. Ned.3, 23.05-24.00u.