NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Sinds gisteren begrijp ik waarom oud-premier Lubbers zich na zijn vertrek gedeisd heeft gehouden. Zodra hij op de televisie verschijnt, wordt duidelijk hoe diep zijn partij, het CDA, de laatste vijf jaar is gezakt. Gisteren werd hij een uur lang geïnterviewd voor Buitenhof. Meteen al werd de enorme afstand zichtbaar tussen hem en de nieuwe leider, J. de Hoop Scheffer. Wat een verschil in statuur.

De pientere ogen, de begripvolle glimlach met de scherpe tandjes, gisteren bracht Lubbers de roemrijke tijd van het CDA terug. Een uur lang mocht hij tegenover Paul Witteman uitweiden over politiek vroeger en nu. Zijn opvolger Kok deed het prima, vond hij, maar met Paars zat toch het een en ander mis. Kok kon daar niets aan doen, hoor. En dan verrichtten die tandjes weer hun subtiele snijwerk.

Lachen moest ik om zijn opmerking over de regeerstijl van Paars, waarbij elke coalitiepartner iets krijgt waar de ander tegen is: ,,D66 krijgt referenda en dan moet de VVD de Algemene Nabestaandenwet hebben. Dat is niet altijd goed. Er is weinig ruzie in Den Haag en er treden nooit bewindslieden af. Zo nu en dan zijn er wat dingen loos met de informatie maar laat maar zitten. We hebben eens een schilderijtje Mondriaan maar alles is gewoon ontspannen. De democratie wordt er een beetje dunner van.''

Zo'n Lubbers krijgt meer respect van Witteman dan een gewone fractieleider. De naam De Hoop Scheffer kreeg Lubbers het hele uur niet over zijn lippen, geen aanbeveling, niets. De huidige CDA-voorman fietst dan ook in het peloton van kleine oppositieleiders. Als hij wordt geïnterviewd, moet hij in de startblokken om haastig zijn boodschap te brengen voordat hij met nieuwe kritiek in de rede wordt gevallen. Met bestudeerd jolige pretoogjes probeert hij die dan te pareren. Een perfecte partij-ambassadeur in de hoofdstad maar meer dan representatief is hij niet. Paars kan uitstekend voor haar eigen oppositie zorgen met ex-bewindslieden die de eigen fracties aanvoeren. Zodra Melkert of Dijkstal (vroeger Bolkestein) een kritisch zuchtje laten horen, willen alle cameralieden het opvangen. De actualiteiten worden er door beheerst. Kleinlinksers Rosenmöller en Marijnissen wrikken vaardig het gaatje verder open maar het CDA blijft eenzaam achter. Paars zal dus ook zijn eigen ondergang moeten ensceneren, want andere partijen zijn daar niet voor toegerust. De politieke oppositie doet me denken aan die jonge cabaretiers die hun oudejaarsavond vanuit Texel brachten. Een van hen, Kees Torn, had in Vrij Nederland aangekondigd dat hij 'zich verveelde' bij Youp van 't Hek. Maar hij en zijn collega's zullen nog heel wat moeten oefenen om dat niveau te halen. De VPRO had de zondagavond aan ,,Het Begin'' gewijd, drie uur lang. Een thema-avond was het niet, omdat alles een begin heeft. Het had even goed ,,Mensen'' kunnen heten, ,,Einde'' of ,,Programma''. Eén vond dat de zangeres Milva onder het thema viel, de ander nam de Zuid-Afrikaanse verzoening als onderwerp en er was ook een reportage over het echtpaar Leaky en hun onderzoek naar de oermens in Afrika. Een dergelijke mengelmoes is niet erg als alle onderdelen duidelijk staan aangekondigd in de tv-gids. Ik denk dat de reportage over de winnaars van de postcodeloterij, Cor en Ans, dan meer kijkers had gehad. Dat was de beste in een heel behoorlijke serie. Cor en Ans, gepensioneerd, hadden de postcodeloterij gewonnen maar waren nietsvermoedend in Spanje op reis met hun zelfgebouwde camper. Voor Henny Huisman hen de zeven miljoen zou overreiken, volgde een camerateam hen met de smoes dat ze hun geluk wilde registreren. Ze hadden hun trekkende leventje goed voor elkaar, tot ze in een bliksemslag vermogend werden. Cor kon zijn emoties niet bedwingen. Hoe moest het nu met die weddenschap om de langste zonnebloem die hij zou winnen? De verliezer moest tracteren. ,,Ik hoef geen feestje te geven'', zei hij. ,,Want een feestje moet je betalen'' en hij verviel in een hysterische lachbui.