NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Alleen in Nederland versmaadt de taxipassagier de brede achterbank voor de stoel voorin naast de chauffeur. Dat heeft te maken met gevoelens van solidariteit en met schaamte voor het moeten geven van een opdracht.

Veel chauffeurs laten merken dat dat eigenlijk niet zomaar kan, vertellen waar je heen wil. Om de humeurige rijder gunstig te stemmen begint de passagier een praatje. Zo wordt de voorstoel een therapeutische sofa voor bekentenissen. Het programma Taxi neemt ze op met een verborgen camera en zendt ze uit met toestemming van de passagiers. Een unieke manier om elke week rauwe lappen emotie te voederen aan de hongerige camera's.

Gisteren had chauffeur Jan Mom in Maastricht een dronken passagier opgepikt die rouwde over zijn overleden vriend Simon. ,,Overdosis'', zei hij met dikke tong, onderuitgezakt in de stoel, de rand van zijn hoed bijna op zijn bril geschoven. ,,Simon was een gedich, een fetstische man.'' Hoewel chauffeur Mom nog flink doorspitte, kwam hij niet veel verder dan dat die Simon een ,,leveskunstenaar'' was geweest, die lekker kon eten en drinken en ,,tig vrouwe had gehad''. De klant was te lam. De volgende meerijder was een oudere vrouw in zwarte zijden bloes en rode broek die nauwelijks kon lopen omdat ze ,,spanning in de benen'' had. Vijf maanden had ze haar ,,bed niet gezien'' omdat ze haar demente vader had moeten verzorgen. Al gauw gooide ze haar hele leven op het dashboard, haar café, het kind dat ze alleen moest opvoeden, haar fobieën voor stoepen en drempels en haar gegroeide weerzin tegen mannen.

Ik ben voyeuristisch genoeg om te blijven hangen aan deze korte clips over levens waar ik niets mee te maken heb. De klanten bevolken even mijn kamer en bevredigen tot niets verplichtend mijn nieuwsgierigheid en behoefte aan meevoelen. Veel televisie is op dat principe gebaseerd. Tv-producenten speuren land en wereld af naar goudaders van emotie die ze kunnen ontginnen. Klein en groot leed dient als de grondstof voor de beeldindustrie. Toch zijn de zwaarste momenten niet de spectaculairste. Juist als er schijnbaar niets gebeurt, word je aangegrepen. Je vult het ontbrekende zelf in. Dat gebeurde bij het bewogen driedelige Dokument: Westeinde van Ireen van Ditshuyzen over de dagelijkse medische beslissingen over ziekte en sterven in een Haags ziekenhuis. Een licht gebogen hoofd zegt daar meer dan vele tranen. In het eerste deel, vorige week, zag een man zijn moeder doodgaan. Als de verpleegkundige de monitor uitzet, weet de zoon dat het is afgelopen. Schijnbaar blijft hij er nuchter onder. Met de dokter praat hij over de obductie van het lichaam. Thuis in zijn slaapkamer of misschien in de taxi, zal de verdoving van het drama pas ophouden. Van Ditshuyzen hield haar camera gelukkig op afstand. Bij te intieme confrontaties heb ik als kijker last van plaatsvervangende schaamte. Ik kan dan ook niet meegaan met schrijfster Conny Palmen die gisteren tijdens een interview met BBC World zei dat ze niets van haar leven voor de ander achter wil houden. De Britse zender heeft deze week voor een decor van rijdende Amsterdamse trams en auto's een serie interviews met Nederlanders. De interviewer die Palmens boeken had gelezen, was duidelijk geen bewonderaar en hij verbaasde zich over Palmens openhartigheid. Ze weidde in haar boek zelfs uit over haar bodily functions. ,,Je hebt niets aan geheimen, die anderen privacy noemen'', antwoordde ze. ,,Wat is het nut van geheimen? Waarom zou ik kennis voor anderen verbergen?''

Elke openbaring verhult een nieuwe laag gevoelens en feiten waar we slechts naar kunnen gissen. Schrijvers en televisiemakers goochelen feiten om tot afgeronde letter- of beeldreeksen. Discretie dwingt de kijker tenminste niet in de verkeerde richting. Want zeker als er aan het verklappen van geheimen veel geld wordt verdiend, kan het nooit helemaal kloppen.