NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Het is niets persoonlijks, nee het is juist niet iets persoonlijks waarom de katholieken en protestanten elkaar in Nothing Personal de hersens inslaan. Het enige moment waarop er iets persoonlijks tussen iemand uit het ene en het andere kamp lijkt te bestaan, is er juist een uitweg uit het maniakale, kil-principiële doden. 'The Troubles' heet dat eufemistisch. Maar dan komen net die 'verdomde Britten' de hoek om in een pantserwagen en moet er toch weer worden geschoten.

De 'hel van Belfast' in de winter van 1975 is door Thaddeus O'Sullivan in Nothing Personal (1985) verbeeldt als iets dat het midden houdt tussen het Duitse terrorisme van de Rote Armee Fraktion, een gangstermilieu uit een vroege film van Martin Scorsese en een heroïsche vrijheidsstrijd. En hoewel het accent duidelijk ligt op de beslommeringen in het protestantse ondergrondse leger, worden er toch geen echte helden en schurken uitgeroepen. ,,De ene katholiek is mij even goed als de andere:, meent moordmachine Ginger (Ian Hart). Hij haat om het haten, is kwaad om de kick. Zijn 'commandant' Kenny (James Frain) probeert het allemaal wat genuanceerder te zien, bijvoorbeeld als ze zijn oude vriend Liam (John Lynch) in het vizier krijgen. Katholiek, maar geen IRA, alleenstaande vader, maar wel met een oogje op Kenny's ex. Dat zou in het gewone leven ook al gecompliceerd genoeg zijn.

Zelden zag ik de Burgeroorlog in Noord-Ierland zo kaal en indrukwekkend getekend als in Nothing Personal, zo troosteloos en zonder valse pretenties ook, waardoor succesvolle publieksfilms over hetzelfde onderwerp als In the Name of the Father en The Boxer bijna glamourous en geromantiseerd aandoen. De onderhandelingen tussen de protestantse Loyalisten en de katholieke Republikeinen op verlaten fabrieksterreinen zijn gechoreografeerd als een hedendaagse ontmoeting tussen de Capuletti's en de Montague's. Met zwijgende hoofdmannen, schriele knechten met kooltjeszwarte ogen en eeuwig ritselende rechterhanden. Indrukwekkend is Michael - 'the singing detective' - Gambon als een van die mafiabazen. Zijn grijze, neutrale blik lijkt hem af en toe een menselijk gezicht te geven. Verraderlijk, want juist die anonieme superieuren, die de weduwen troosten en hun zonen rekruteren, die zijn natuurlijk het ergste.

Nothing Personal (Th. O'Sullivan, GB'95), Ned.3, 23.18-0.46u.