NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
De jonge stedenplanners waren driest. Ze wilden een derde van Nederland onder water zetten of van het gebied buiten de Randstad een reusachtig natuurpark maken of steden boven de autobaan met kleine computergestuurde eenpersoonsvoertuigjes.

Het is een greep uit de vijf voorstellen in het programma Het Aanzien van Nederland gisteravond over de ruimtelijke inrichting in 2030. Maar zo werkt het niet in de polder, waar kabinetten al tien jaar dubben over de uitbreiding van Schiphol. De winnaar van de Bouwfondsprijs werd een Gronings team van meer bedaagde ontwerpers, die 'prettige plekjes' langs de snelweg willen creëren. Die tankstations en McDonald's kunnen nog mooier en fijner. Gooi die lelijke geluidsschermen er toch af. Niks Grootnatuurpark, want dan kunnen ze daar in Groningen door de bomen de rest van het land niet meer zien. Heel Nederland heeft recht op snelwegen, lawaai, drukte en attracties voor de automobilist.

Uit de door Felix Rottenberg geleide discussie kwam de oude afkeer van uniforme nieuwbouw naar voren. PvdA-Kamerlid Adri Duivesteijn had met zijn gezin bij wijze van vakantie al die Vinex-lokaties bezocht met hun in 100-voud gereproduceerde architectonische ideetjes. Volgens hem was de eenvormigheid veroorzaakt door die enkele grote marktpartijen bij bouwprojecten. Er zouden meer aanbieders moeten meedoen, zodat de koper beter kan kiezen. De natuur zou dichtbij huis moeten zijn, niet ver weg in het oosten van het land. Dat vond ook Duyvendak van Milieudefensie. Kortom meer vrijheid op eigen grond binnen een strakke ruimtelijke ordening. ,,Zodra planning ontbreekt, gaat het geld de plekken opeisen die waardevol zijn'', zei Duivesteijn. Toch vrees ik dat die prijswinnaars met hun snelwegillustraties de meeste kans maken. Voeg daarbij Carel Weebers idee van Nederland als een rommelig Los Angeles, maar dan met doorgekloonde woningvarianten. Eindeloze voorstedelijke blokken onderbroken door asfalt, kantoren, winkels en pakhuizen waar weinig ruimte overschiet voor publieke natuur. De overheid hoeft daar niet aan te pas te komen. Terwijl de links-rechts-regering jarenlang wikt en weegt ('u mag het zeggen'), bouwen die grote marktpartijen vrolijk door. Zij hebben de grond op tijd gekocht.

In die futuristische Vinex-huisjes (nieuw! nu plafond nóg lager!) kijken de mensen naar zoiets als De Club van Veronica voor de wekelijkse spanning. Het is een vervolgserie over een bordeel, een hoerensoap. Wie buitenlandse gasten op bezoek krijgt, moet na een rondleiding langs de coffeeshop en door Volendam zeker op maandagavond de televisie aanzetten. De Club is duurder verfilmd en beter geschreven dan Goede Tijden Slechte Tijden, met betere acteurs. Zoals in de politieserie Hill Street Blues of Medisch Centrum West spelen er een aantal intriges door elkaar met een cliffhanger aan het einde. Het is een vervolgverhaal maar de afleveringen zijn goed los van elkaar te begrijpen. Het aantal mogelijke verwikkelingen in een bordeel is beperkter dan in een ziekenhuis of politiebureau zodat zo'n serie een korte levensduur heeft. Na een paar keer heb je het wel gezien. De prostituees zeggen vaak iets als: ,,Ik doe hier gewoon mijn werk.'' Het is erg gezellig onder de vrouwen. Maar als het er gewoon aan toe ging, was er geen tv-serie. Gisteren werd Floor onder bedreiging van een revolver ontvoerd door een voormalig vriendje. Hoerenmadam Dianne kreeg haar ex-man op bezoek, die eens flink ging feesten met de dames tegen ruime betaling. Maar dochter had vader nodig voor haar wiskundehuiswerk. De voluptueuze Elsje kreeg een verhouding met een rijke klant en wilde met haar dochters bij haar werkloze man weg. De klant schrok terug voor zoveel verantwoordelijkheid, zodat ze weer bij haar Edgar terugkeerde. Zo eindigt ze huilend op haar bed, getroost door haar man in haar voorstedelijke woning. Ja, ze had uw buurvrouw kunnen zijn.