NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Bij deze kies ik de Van de Kruyssens tot 'De familie van het jaar'. Een gescheiden vrouw met drie of vier echte kinderen, en ik weet niet hoeveel pleegkinderen, vijf telde ik er, maar misschien zijn het er ook meer.

Eén pleegkind is geestelijk gehandicapt omdat de moeder aan drugs was verslaafd. Ze bestiert eigenlijk een soort tehuis. Behalve dat ze voor die acht, negen kinderen zorgt, trekt deze zorgzame moeder lammetjes uit schapen, want ze is veterinair vroedvrouw. Bovendien is ze verpleegkundige. De pleegkinderen kwamen bij haar toen ze al wat ouder waren. Meestal zijn er dan niet zoveel ouders die hen in huis willen opnemen. Bij Van der Kruyssen bleven de pleegkinderen. Een wondervrouw en lichtend voorbeeld dat in aanmerking komt voor de Margriet Tros Trofee.

Gisteravond werden de zes gezinnen nog eens verkort getoond en mochten de kijkers hun keuze bepalen. Ze konden een nummer bellen voor hun favoriete gezin en op 8 oktober kennen we 'De Familie van het Jaar'.

Je zou bijna wensen dat al die grijnzende gezinnen daags na de prijsuitreiking uiteen spatten. Zoveel liefdesvertoon tussen echtgenoten, met het medisch voorgeschreven aantal knuffelingen en omhelzingen, het kan nooit goed gaan. De echte verhalen waren verleden tijd. Emigratie, adopties, ziektes, echtscheidingen. Nu ging het goed. In hun gedemonstreerde geluk lijken ze op elkaar. Niet voor niets wensen Chinezen elkaar van harte een saai leven toe. Moet dan een gedoneerde nier het winnen van een kankerverleden of een succesvolle adoptie? Nu zijn dergelijke familieportretten een welkome afwisseling voor de parade disfunctionele gezinnen en ellende die de kijker elke avond over zich heen krijgt. Kinderen die aan de drugs gaan, vader doet het met dochter, de rechter neemt na echtscheiding de kinderen af van onschuldige huisman. De familie van het jaar is minder politiek correct dan 'De vader van het jaar', de kampioen luiers verschonen. Integendeel, bij de meeste gezinnen domineerde de vader als pr-agent voor de camera. De familie Pulles had moeder thuis bij de thee als de kinderen van school kwamen. Er was 'gewoon' een adoptiekind uit Sri Lanka en dat vonden ze toch wel een beetje bijzonder. De familie Geertsma uit Olst was het produkt van een fusie van twee gebroken gezinnen. Dat was nu een keer goed gegaan en het nieuwe gezin had er zelfs een nakomertje bij. Papa fume une pipe en wat waren ze toch gelukkig samen. Ik had nog willen zien hoe het ging met de achtergebleven partners uit de eerdere huwelijken. De familie van der Hoek uit Alphen aan de Rijn had een dochter die maagkanker had overleefd. Van de familie Pfaff had moeder een nier gedoneerd aan vader. Die kon zo weer zijn oude leven opnemen, vrij van wekelijkse dialyses. De familie Philippo was na emigratie naar Canada teruggekeerd naar Nederland met twee natuurlijke en twee zwarte adoptiekinderen, van wie één begaafd zangeres. De man raakte werkloos en studeerde fiscaal recht om een nieuw leven te beginnen.

Het zijn stuk voor stuk stichtelijke verhalen. Wat gaat irriteren, is het geëtaleerde welbevinden, zoals je dat bij gezinnen van Amerikaanse politici of bij de Oranjes wel ziet. Het is een show. Ook al probeert presentator Bert Kuizenga die met scherpe vragen te doorbreken. Je weet als kijker dat iedereen voor de camera zijn best doet om gelukkig te zijn. Nooit eens knallende ruzies, zonder welke een gezin niet kan functioneren, nooit vechtende broertjes of jennende zussen. Familiehoogtepunten zijn achteraf als foto-souvenir meestal leuker dan tijdens. In 'De Familie van het Jaar' wordt zo'n herinnering voor het publiek geregisseerd en dat is zelden leuk voor de deelnemers. Slecht nieuws is een vervorming van de werkelijkheid maar goed nieuws ook.