NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur GUUS VAN HOLLAND
ROTTERDAM, 8 SEPT. Hans Hubert Vogts zal altijd Berti blijven. Zo klein, ijverig en bezeten hij als rechtsback van het Duitse elftal en het roemrijke elftal van Borussia Mönchengladbach zijn werk deed voor sterren als Franz Beckenbauer en Günter Netzer, zo klein, ijverig en bezeten was hij acht jaar lang als bondscoach van de Duitsers. Hij was een werker, hij speelde voor anderen, nooit voor zichzelf.

Een back blijft een back. Vogts was er om te verdedigen, om achter anderen aan te hollen. Als voetballer achter tegenstanders aan, als coach achter vedetten aan. Hij werd geprezen om zijn nimmer aflatende inzet, hij kreeg een aai over zijn bol als hij zijn best had gedaan en hij kreeg de schuld wanneer het elftal had verloren. Vogts ging voor de artiesten door het vuur, maar liet zich als een schaap ringeloren door dezelfde voetballers.

Vroeger bij Borussia Mönchengladbach heetten zijn meesters Günter Netzer, Jupp Heynckes, Henning Jensen en Alan Simonsen. De bovenmeester was Hennes Weisweiler, de beste Duitse clubtrainer aller tijden die maar met zijn vingers hoefde te knippen om Vogts aan het werk te krijgen. Een trainer-coach zoals Weisweiler wilde Vogts worden, rechtlijnig, vastberaden en overtuigd van zijn gelijk. Maar Berti had nooit de uitstraling van kampioenenmaker Weissweiler, hij bleef een imitator, hij had te weinig van zichzelf.

Vogts stelde zich altijd ondergeschikt op, bijna als een slaaf aan zijn meester. Hoe ijverig en trouw hij ook was, bij het kleinste foutje werd het rossige baasje al uitgeroepen tot zondebok. De Duitse media konden hem raken waar ze maar wilden. Het is het lot van een te ijverige back. Vogts was om zanger Lou Reed te citeren a follower, not a leader, he is a bleeder. Vooral als trainer-coach - net als Rijkaard zonder clubervaring! - gedroeg hij zich altijd als slachtoffer. Netzer, zijn vroegere clubgenoot en heerlijk arrogante en sierlijke voetballer, zei gisteren op de Duitse televisie: ,,Berti war immer angreifbar. Hij was een makkelijke prooi voor de pers. Hij was nooit ontspannen, hij kon niet boven de kritiek staan.''

Vogts was de assistent die de baas werd, hij was de opvolger van Beckenbauer, Der Kaiser voor wie hij als speler van het Duitse elftal een grenzenloos respect had en die als Teamchef in 1990 de Duitsers de wereldtitel schonk. Vogts verloor waar hij winnen kon, in de finale van het EK van 1992 in Zweden van de flierefluiters van Denemarken. Hij verloor in de kwartfinale van het WK van 1994 van de oude mannen van Bulgarije, nadat hij conflicten met vedetten als Effenberg, Möller en Matthus niet had opgelost. Vedetten kon hij niet naar zijn hand zetten, omdat hij zelf geen vedette was.

Zowaar werden de Duitsers in 1996 Europees kampioen, met als uitblinker de ijverige middenvelder Dieter Eilts, een type als Vogts dus. Voor het WK van dit jaar in Frankrijk selecteerde Berti een ploeg met gemiddeld de oudste spelers. Met Möller, Thon, Klinsmann en Bierhoff had Duitsland kampioen kunnen worden wanneer Vogts alle krachten had weten te bundelen. Maar weer liet de bondscoach zich de wet voorschrijven door anderen, hetzij de vedetten, hetzij de pers die niet naliet Vogts af te schilderen als een eeuwige Verlierer - hij stelde zich altijd streng en verdedigend op.

De manier waarop de Duitsers in de kwartfinale van het WK van Kroatië verloren was tekenend voor het tactisch benul van Vogts de verdediger. De aanvalslustige Duitsers lieten zich volkomen in de luren leggen door de slimme Kroaten. Vogts moest verdwijnen, schreeuwden de Duitse media voorspelbaar. Maar omdat Beckenbauer - daar is hij weer - riep dat Vogts moest blijven, bleef Vogts. En wat deed Berti? Hij slikte de afmeldingen van tal van gevestigde internationals als een man. Dat ze geen respect meer voor hem als coach hadden, moet hij hebben gevoeld. Hij nam het te langen leste op voor Möller, het verketterde talent dat hij op het WK liet vallen en nu weer zijn liefde betuigde. Maar in Duitsland werden ze langaam spuugzat van deze draaikont zonder gezicht.

Vogts selecteerde manmoedig onbekende persoonlijkheden voor de oefencampagne van vorige week tegen Malta en Roemenië. Tegen Malta werd het ternauwernood een 2-1 overwinning, tegen Roemenië 1-1. Vogts wist dat de media meedogenloos zouden zijn in hun commentaar. Na een nachtelijk beraad met zijn vrouw en vervolgens met de voorzitter van de Duitse bond Egidius Braun besloot hij gisteren twee maanden na het WK toch ontslag te nemen.

Het ene deel van Duitsland huilt mee met kleine Berti, het andere deel roept om een persoonlijkheid. Franz Beckenbauer dus, maar die komt alleen als de natie op de knieën gaat. Tweede op grote afstand is Jupp Heynckes, die vorig jaar met Real Madrid de Champions League won en nu werkeloos is. Heynckes wordt bondscoach omdat Beckenbauer hem de beste kandidaat vindt. Vóór Vogts was Beckenbauer de baas, ten tijde van Vogts was Beckenbauer het ook, na Vogts is Beckenbauer het nog steeds. Zoals Nederland niet om Cruijff heen kan, kan Duitsland niet om Beckenbauer heen.

( a d v e r t e n t i e s )