NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BAS BLOKKER
In The last tycoon speelt een producent uit Hollywoods gouden jaren een scene voor: een vrouw komt een kamer binnen, doet haar zwarte handschoenen uit, leegt haar tasje op tafel, er vallen twee kwartjes, een stuiver en een doosje lucifers uit. Ze schuift de kwartjes en de lipstick weer in haar tasje, laat de stuiver op tafel liggen en loopt naar de open haard. Ze gooit haar handschoenen in de haard en strijkt een lucifer af. Dan gaat de telefoon. Ze neemt op en zegt: ,,Nee, ik heb nooit zwarte handschoenen gehad.'' Dan legt ze neer en strijkt nog een lucifer af. Zonder dat ze het merkt worden al haar bewegingen bekeken door een man die achter haar staat.

De producent stopt hier. Zijn publiek vraagt: ,,Hoe gaat het verder?'' ,,Dat weet ik niet'', zegt hij. ,,En'', vraagt iemand, ,,waar is die stuiver voor?'' Die stuiver, zegt de producent, die is voor de film.

De stuiver is het vehikel waarmee de regisseur het publiek door zijn film voert, de truc om de aandacht vast te houden. Alfred Hitchcock heeft wel eens uitgelegd dat het niet uitmaakt hoe onzinnig de truc is - hij noemde die een McGuffin - als hij maar werkt. Roger Donaldson geloofde kennelijk niet zo rotsvast in White sands, want hij strooit wel twintig stuivers door zijn film heen. Een koffer, een foto, een stukje papier, een ring, een sleutelhanger, een lijk - het ene moment moeten we ons helemaal overgeven aan de vraag 'wat gebeurt er met de koffer?', dan is het weer: 'wie is dit lijk en wie heeft het hier gelegd?'

Het oogt zo veelbelovend; acteurs als Willem Dafoe, Samuel L. Jackson en Mickey Rourke hebben allemaal al eens een film in hun eentje gedragen. Maar ook dit is eerder een zwakte dan een kracht van White sands. Dafoe is dan nog de enige die de ruimte heeft gekregen om iets van zijn personage te maken. Hij is de rechtschapen hulpsheriff die een lijk ontdekt in de woestijn en vervolgens met diens koffertje vol geld op zoek gaat naar de moordenaar.

Maar de aandacht voor de moordenaar verslapt al gauw, en dan moeten we weer iets nieuws slikken. Wat is de altijd louche Mickey Rourke van plan met het geld? En waarom zit de altijd dreigende Samuel L. Jackson er ook achteraan? Er zijn wel voorbeelden van briljante opstapel-films. The Maltese falcon bijvoorbeeld. Maar als je twintig stuivers neersmijt en je moet ze allemaal in het laatste half uur weer oprapen, dan ziet dat gebuk er niet zo briljant uit.

White sands (Roger Donaldson, VS, 1992), Veronica, 21.30-23.20u.