NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

DE STRIJD tegen doping is zwaar en vergt strikte regels. Maar degenen die de regels maken en toepassen moeten beginnen met strikt tegenover zichzelf te zijn. Zo verklaarde het Internationale Hof van Arbitrage voor de Sport in de Quigley-zaak (kleiduivenschutter die verboden hoestsiroop nam na een hoestaanval in Kairo), mei 1995. Vooral de atletiekwereld heeft illustraties bij deze waarschuwing opgeleverd, zoals de verprutste zaak tegen de Duitse kampioene Krabbe en vooral de Amerikaanse zaak-Reynolds die eindigde met een megaschadevergoeding aan de sporter.

Het jongste optreden van de Franse justitie in de Tour de France lijkt in aanmerking te komen voor een serieus vermaan. Om renners midden in de Tour links en rechts uit hun hotel te halen voor verhoor op het politiebureau is een wel zeer grove ingreep, die de verdenking op zich laadt niet vrij te zijn van bijbedoelingen. Zeker nu doping primair wordt beschouwd als een aangelegenheid van de sportorganisaties en niet van de reguliere justitie. Rechterlijke interventie kan zelfs averechts werken op het zelfregulerend vermogen van de internationale sportwereld, waarschuwden twee Amerikaanse juristen enkele jaren geleden in een vakblad.

DE TRADITIONELE definitie van doping luidt: middelen die men niet zou nemen als men geen sporter was. In de hedendaagse wereld van de hi-techsport is verbetering van de prestaties, ja zelfs het bijblijven, nauw verbonden met professionele bijstand (en geld). Een kwestie apart vormt dat, zoals de Nederlandse minister d'Ancona het in 1993 uitdrukte, ,,de sportethiek ten aanzien van geneesmiddelengebruik soms strenger is dan de medische ethiek''. De voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité bepleit nu de lijst van verboden middelen drastisch te beperken.

Het is de vraag in hoeverre de Franse justitie met haar opzichtige interventies recht doet aan deze gecompliceerde werkelijkheid. De verongelijkte reactie van het Tourpeloton geeft aan dat ook de sportmensen zelf verlegen zijn met hun positie. Driemaal afstappen en dan zonder rugnummers doorpedaleren is een onmiskenbare uiting van ongenoegen, maar niet bepaald de aanzet tot een oplossing. Net zo min als het afstappen van complete ploegen. Als de Tour in gevaar komt dan is het mede door primitieve protesten. Dat de Tourkaravaan zelf in actie is gekomen, is in zoverre wel een goede zaak dat er duidelijk behoefte is aan een wat minder passieve opstelling van de renners tegenover het dopingvraagstuk. Er wordt wel erg gemakkelijk gezegd dat renners maar moeten afwachten wat ze krijgen opgedist.

TEKENEND IS dat er de justitie - de buitenwereld - voor nodig is geweest om de dilemma's van de biomedische wedloop bloot te leggen. De Tour, met zijn enorme, bijna mystieke traditie achter zich, is kennelijk niet bij machte gebleken om zelf afdoende de grondregel te bewaken dat de wielrenner concurreert tegen de talenten van de tegenstander en niet tegen diens apotheker. Wat men ook van de Franse justitie mag vinden, zij heeft in elk geval een elementaire waarheid onder de aandacht gebracht: we schaffen verkeerslichten ook niet af omdat mensen door rood rijden.