Zie ook:
TEKST  REGEERAKKOORD 
ARTIKELEN  OVER  HET  ONTWERP-REGEERAKKOORD 

F. de Grave (VVD)
Vuurproef

Aantal militairen: 57.000 Aantal burgers: 18.200
Leeftijd: 43 jaar
Opleiding: Gymnasium-A, staats- en bestuursrecht Groningen Loopbaan: Amro-bank, lid gemeenteraad, wethouder financiën en loco-burgemeester Amsterdam, lid Tweede Kamer en staatssecretaris Sociale Zaken

De afgelopen weken heeft mr. Frank de Grave nu eens kunnen nadenken over Onderwijs en dan weer over VROM. Het werd Defensie, verrassend voor bijna iedereen. In de vaak martiale omgeving daar zal de politiek beweeglijke en ranke liberaal waarschijnlijk alleen al qua habitus en verschijning een andere minister zijn dan zijn ernstig-vormelijke partijgenoot en voorganger Voorhoeve. Na Ter Beek (PvdA, '89-'94) en Voorhoeve nu Frank de Grave. Ook qua ministers beleeft Defensie een cake walk.

Beweeglijk moet De Grave nu wel zijn, want Voorhoeve had duidelijk gemaakt dat hij de geplande verdere kortingen - jaarlijks 375 miljoen gulden structureel vanaf 1999, bij een gehandhaafde taakstelling voor Defensie - zó onaanvaardbaar vond dat hij niet wilde terugkeren. Nu moet De Grave dus gaan doen wat de VVD, in haar verkiezingsprogramma, de top van de krijgsmacht, de NAVO in Brussel en de publiciteitsvaardige militaire belangenverenigingen ongewenst of onmogelijk achten. De term 'vuurproef' is hier zeker van toepassing.

De Grave, een verwoed schaker, wist zich betrekkelijk zeker van een post in het nieuwe kabinet. ,,Overal inzetbaar'' noemde hij zichzelf. In de VVD geldt hij eerder als een politiek dier dan als een ervaren bestuurder. Hij was een van de architecten van de opstand van de VVD-fractie tegen Ruud Lubbers. Die rebellie leidde in 1989 tot het einde van de CDA/VVD-coalitie, en even later ook tot het einde van Voorhoeve als leider van de VVD en tot diens vervanging door Bolkestein.

De Grave heeft zich ook ingespannen voor de komst van een paarse coalitie. Als geseculariseerde katholiek was De Grave erop gebrand de VVD van de politieke ruimte te laten profiteren die seculariserend Nederland zou achterlaten. De komst van paars zou de macht van het CDA breken, zo had hij in Amsterdam ontdekt als wethouder van financiën (1990-1996) en sleutelfiguur in een paars college.

In het geheim bracht hij in 1993 de leiders van VVD en PvdA, Bolkestein en Kok, samen in zijn Amsterdamse woonhuis om het ijs tussen deze tegenpolen wat te laten breken. Een jaar later kon hij zelf in de formatie in Den Haag niet profiteren van de vrucht van deze inspanningen. Kort daarvoor had hij zich gecommitteerd aan een nieuwe zittingsperiode in Amsterdam. In 1996 was het wel zover. Zijn politieke vriend Robin Linschoten verslikte zich in het CTSV-dossier en moest aftreden. De Grave kon diens werk gaan afmaken. Sinds die tijd hoopte de zoon van een Amsterdamse groothandelaar in textiel op meer. Bijna ging het fout. Het Parool publiceerde vorig jaar zomer een kritisch rapport over de financiële chaos bij het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf van de hoofdstad, waarvoor hij medeverantwoordelijk zou zijn geweest als wethouder. Uit de eindtekst van het rapport werden echter de meest kritische noten over zijn rol verwijderd, zijn politieke reputatie was gered.