NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
De rituele dans van de voetbaldeskundigen kon eindelijk beginnen. Brazilië speelde de openingswedstrijd en de deskundigen vonden het maar niets. Afschrijven, dat Brazilië.

Hans Kraay bij NOS Sport: ,,Ik heb er met verbazing naar gekeken. Geen systeem, geen idee. Typisch een elftal waar de coach niets te vertellen heeft.''

Jan Mulder bij RTL 4: ,,Brazilië is niet langer favoriet. Geen conditie, geen strategie.''

We zullen de heren aan hun uitspraken houden. Oordelen op grond van één wedstrijd - en dan nog wel de eerste - is het hachelijkste wat een kenner kan doen. Maar de verleiding is zo groot. De studiodeskundige wordt betaald voor pittige uitspraken, niet voor slagen om de arm. Als thuisdeskundige zet ik er deze voorspelling tegenover: Brazilië haalt minstens de halve finale.

En nu terug naar de aarde, want die blijft doordraaien.

De Humanistische Omroep zond onder de titel Gevaarlijke stilte: vrede in Vukovar een pracht van een documentaire uit van Rob Hof. Het ging over de gevolgen van een oorlog voor de gewone sterveling. Het betrof de Joegoslavische burgeroorlog, maar Hof slaagde erin een universele lading aan zijn film te geven.

Een oud, Servisch echtpaar moet vertrekken uit zijn tijdelijke onderkomen in Boksic, Oost-Slavonië. Zij zijn zelf ook vluchtelingen, maar moeten nu plaats maken voor de oorspronkelijke bewoners van het pand: een gevlucht Kroatisch gezin. Het echtpaar is ten einde raad. Waar moeten ze heen? Hun oude huis is aan diggelen geschoten.

Ze krijgen Max van der Stoel op bezoek, de Hoge Commissaris van de Nationale Minderheden. Hij heeft deze mensen niets te bieden dan de belofte dat hij 'aan de oplossing van hun probleem zal werken'.

Van der Stoel is integer, maar kil als een kabeljauw. ,,Zal ik een worst voor u braden'', vraagt de Servische vrouw in haar wanhoop. ,,Nee, we moeten naar een belangrijke afspraak'', zegt Van der Stoel. Hij staat haastig op en kijkt meer naar zijn tolk dan naar het echtpaar. ,,Wil hij dan geen appels meenemen?'' vraagt de vrouw. ,,Nee, dank u'', zegt Van der Stoel. Een paar maanden later. Het Servische echtpaar moet nu echt het huis uit. Ze betuigen tegen de Kroatische bewoners hun spijt dat ze het huis zo lang hebben bewoond. ,,Het is de schuld van Milosevic en Karadzic, die hebben het voor ons verpest'', zegt de Serviër. ,,Zij die een Groot-Servië wilden, hebben het verloren'', zegt de Kroaat.

Dan gaat het echtpaar op weg. Over modderige paden lopen ze een lege horizon tegemoet. ,,Je kunt beter niet omkijken'', zegt de vrouw. ,,Waarom is het zo gelopen? Nu hebben we niets. Twee tassen, dat is alles.''

Dit was literatuur, filmliteratuur.

Ik moest eraan terugdenken toen ik even later een uitspraak hoorde van André van der Louw in de hervatte KRO-serie Retourtje '60 over de jaren zestig. ,,Die jaren zijn voorbij'', zei de interviewster, Maritte Braspenning. ,,De jaren van rechtvaardigheid gaan nooit voorbij'', reageerde Van der Louw. Mogen we dit rangschikken onder de noemer 'optimistische uitspraken over de geschiedenis van de mensheid'?

Er was ook nog gewone literatuur op de televisie. VPRO-Laat bracht een boeiende aflevering van Zeeman met boeken over poëzie. Wat opviel was dat de panelleden - Kees Fens, Maarten Doorman en Xandra Schutte - het veel meer eens waren dan gebruikelijk is bij de behandeling van proza. Kopland vonden ze mooi, maar niet verrassend en beeldend genoeg - in tegenstelling tot Szymborska en Hughes. Alleen bij Kees Ouwens ontstond tweespalt: Fens en Zeeman voor, Doorman en Schutte tegen.

Fens gaf nog een treffend kwaliteitscriterium voor poëzie: ,,Als je niet meer weet dát je poëzie leest.''

Gisteravond wist ik op sommige momenten niet meer dát ik tv keek.