NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Ze liepen in gedrukte stemming naar huis. Het was na middernacht, over de grachten gloorde een vaag, gelig licht. Het geluid van hun voetstappen weerkaatste hol tegen de gevels. Vlakbij hen kwaakte een meerkoet.

Maarten voelde zich ten prooi aan een wonderlijke wisseling van stemmingen. Hij kon niet ontkennen dat een warm geluksgevoel hem soms doorstroomde. Maar op andere momenten welde er een diepe melancholie in hem op die hem het spreken bijna onmogelijk maakte. Hoe treurig dat zijn vader dit niet meer had mogen meemaken. En wat zou hij er veel voor overhebben om morgenvroeg met opgeheven hoofd het Bureau binnen te kunnen gaan en op de trap losjes tegen Balk te zeggen: ,,Het is nog laat geworden vannacht.''

,,Wat een verschrikkelijke avond'', zei Nicolien.

Maarten knikte. Hij kreeg met terugwerkende kracht een hekel aan alles wat hij had gezegd, die eindeloze vloed woorden die steeds sneller uit zijn hoofd was gekomen, de meeste met een ondertoon van verontschuldiging en schaamte.

,,Nooit weer'', zei Nicolien. Ze bleef stilstaan op een brug.

,,Hoorde ik daar een kat miauwen?'' vroeg ze.

,,Ik hoor niets'', zei Maarten.

,,Maar je kunt toch wel even goed luisteren?'' zei Nicolien kwaad. ,,Er bestaan toch ook nog andere dingen op de wereld dan zo'n belachelijk literatuurprijsje? Misschien is er wel een kat in het water gevallen.''

Maarten vertraagde zijn pas. Betrapt keek hij naar het zwarte, roerloze water. ,,Ik hoor en ik zie niets'', zei hij. De gedachte dat hij gekleed te water zou moeten, op zoek naar een kat die er niet was, deed hem huiveren.

,,Jij hoort en ziet nooit wat'', zei Nicolien terwijl ze verder liepen. ,,Jij laat je liever huldigen door aanstellers in apenpakjes.''

,,Soms moet je compromissen sluiten'', zei Maarten lusteloos.

,,Waarom zou je?''

,,Omdat je moet! Omdat je niet bij alles kunt zeggen dat je het verdomt!'' Hij voelde een grote machteloosheid in zich opkomen.

Nicolien ging sneller lopen. ,,Onzin'', zei ze, ,,grote onzin. Compromissen sluiten! Als je op die manier doorgaat, heb ik liever dat je ophoepelt.''

,,Wat had ik dan moeten doen?'' vroeg Maarten.

,,Thuisblijven. Laat ze toch barsten! Heb je ze eigenlijk wel gezien?''

,,Wie bedoel je?''

,,Die patsers natuurlijk! Neem alleen al die grijnzende boekverkoper die jou die cheque mocht overhandigen en dolblij was dat hij ook een keer op de tv kon komen.''

,,Dat kan ik toch allemaal niet helpen'', zei Maarten.

,,Dat kun je wel!'' Ze bleef even staan en stampte met haar voeten op de grond. ,,Het gaat de laatste tijd van kwaad tot erger. Eerst maakte je tegen wil en dank carrière op het Bureau en tegenwoordig doe je hetzelfde als schrijver. Ik heb nu een man die zich laat fêteren door de proleten van de zakenwereld.''

,,Ik deed het vooral voor Wouter en Gemma, dat weet je ook wel'', zei hij nijdig. Koppigheid overmeesterde hem. Ze naderden de Westertoren en de geluiden van het carillon gaven hem het bedrieglijke gevoel dat hij een veilige thuishaven binnenliep.

,,Ik was wel blij dat die Meijsing het niet won'', zei ze plotseling. Haar stem klonk wat milder. ,,Die fat. Zag je hem met dat meisje?''

Maarten schudde het hoofd. Hij had de avond in een roes beleefd, details waren hem nauwelijks opgevallen. Steeds had hij zich verwilderd afgevraagd hoe hij zich moest gedragen als hij naarvoren werd geroepen. En zouden ze hem daarna allemaal gaan kussen en omhelzen? Het angstzweet was hem uitgebroken.

Op de stoep voor hun huis hield hij haar staande. Hij raakte even haar schouder aan toen hij mompelde: ,,Ik heb het toch ook voor de varkens gedaan.''