NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Tennis heeft niet zo gek veel kleurrijke kampioenen voortgebracht, maar Billy Jean King is er zeker een van. In de jaren zeventig heb ik haar als verslaggever een aantal malen op Wimbledon meegemaakt, en wat ik me daarvan vooral herinner - afgezien van haar indrukwekkende, dynamische spel - was de levendigheid van haar persconferenties.

Die persconferenties na afloop van een partij waren doorgaans een vervelende formaliteit. De spelers verklaarden dat zij 'a lot of confidence' hadden, of juist niet, dat Wimbledon het mooiste toernooi van de wereld was en het Engelse tennispubliek het deskundigste en het liefste van alle publieken. Uitzonderingen waren spelers als King, Connors en McEnroe die hun extraverte gedrag op de baan, in het broeierige interviewkamertje voortzetten als ze daar toevallig zin in hadden.

King was een groot kampioene, de grootste die Wimbledon gekend heeft: ze veroverde er het recordaantal van twintig titels. Maar de beslissing van de BBC gisteravond een documentaire van een vol uur aan haar te wijden, zal niet alleen met haar spel te maken hebben gehad. King was ook een pionier, een tennisfeministe van het eerste uur die ervoor heeft gezorgd dat de betaling van de tennisvrouwen op het niveau van dat van de mannen werd gebracht.

Ze durfde voor dat doel grote risico's te nemen. Toen ze in 1970 een apart vrouwencircuit begon, lieten toppers als Court, Wade, Goolagong en Evert haar aanvankelijk in de steek.

King zal in de sportgeschiedenis vooral blijven voortleven als de vrouw die de chauvinistische mannenwereld een geducht lesje leerde. In 1973 daagde een 55-jarige oud-tenniskampioen, Bobby Riggs, een aantal topspeelsters uit: hij beweerde dat hij, ondanks zijn leeftijd, nog gemakkelijk van hen zou winnen. Tegen Margaret Court lukte hem dat ook: 6-2, 6-1.

Billy Jean raakte in alle staten: dit kon het vrouwentennis niet op zich laten zitten. Ze besloot sportieve wraak te nemen. Heel Amerika leefde mee, al gaf niemand haar veel kans, ook haar eigen collega's niet. Wij in Europa hebben destijds niet beseft dat het duel King-Riggs een evenement met bijna mythische proporties was. Voor ons leek het kermisgedoe, voor veel Amerikanen - en zeker voor de vrouwen - was het bittere ernst, zo bleek uit deze BBC-documentaire.

Voor King was het de meest beladen partij uit haar carrière. ,,Ik was ontzettend nerveus'', vertelde ze, ,,ik moest tevoren bijna overgeven, maar twintig minuten voor het begin werd ik opeens doodkalm.''

Pas toen ze op de baan was, besloot ze haar voorgenomen tactiek te veranderen. Ze speelde minder agressief dan anders en zette Riggs met vertragend spel zoveel mogelijk aan het lopen. Dat werkte wonderwel. Riggs raakte snel afgemat en werd met 6-4, 6-3 en 6-3 van de baan geveegd. King was na afloop de emotionele uitputting nabij. ,,Ik zei tegen Riggs: ik speel nooit meer tegen je, al bied je miljoenen.''

Maar ze zou nog zwaarder beproefd worden, zij het buiten de baan. In 1981 onthulde een secretaresse dat ze een verhouding met King had gehad. De vrouw chanteerde haar met de openbaarmaking van liefdesbrieven. King, nog steeds getrouwd met een vriend uit haar studentenjaren, bekende aarzelend: het was een incident geweest, niet méér.

,,Ik was niet oprecht'', vertelde ze in de BBC-documentaire. ,,De seksualiteit was het grootste gevecht van mijn leven. Ik wilde het op mijn voorwaarden, maar dat mocht niet.'' ,,Ze kwam uit een conservatief nest'', zei Chris Evert, ,,ze wilde het haar ouders niet aandoen.''

Het schandaal kostte haar miljoenen, want de sponsors wilden opeens niets meer met haar te maken hebben. King: ,,Ik moest op mijn achtendertigste weer gaan spelen om mijn advocaten te kunnen betalen.'' In 1987 scheidde ze van haar man.

Mij dunkt: als zo'n leven geen documentaire waard is, welk leven dan wel?